Two Greedy Italians

Een van mijn zeergewaardeerde collega's heeft absoluut oog voor briljante TV-programma's. Laatst gaf hij mij de tip om op woensdagavond op de BBC te kijken naar het programma 'Two Greedy Italians'. Nou gaat dat bij ons thuis niet zo gemakkelijk, want ons Ziggo houdt niet van BBC en knalt elke keer de zender eruit. Maar goed, voor een fantastisch kookprogramma heb ik best wat over, dus ik heb gekeken. En genoten. Dit is inderdaad een van de meest briljante kookprogramma's ever.

Even een korte introductie. Two Greedy Italians slaat op Antonio Carlucco en Gennaro Contaldo. Beiden Italianen en beiden al jarenlang geëmigreerd. Waar gaat het programma over? Volgens eigen zeggen 'since we've left Italy a lot has changed and we've come back to see if the food changed too'. In een lichtblauwe Spider cruisen de twee op leeftijd zijnde mannen door Italië om te eten, te koken, te praten over eten & koken en elkaar voor schut te zetten. Wat je te zien krijgt is Het Echte Italië, door de ogen van twee foodlovers. Ze eten bij vrienden en familie thuis, ze koken zelf in de buitenlucht, ze eten in de sjiekste restaurants.

Wat maakt deze serie zo leuk?

• De passie voor Italië spat van het scherm af;
• Van La Cucina Povera tot twee sterren restaurant Rossalini's en alles daar tussenin;
• Gennaro die, terwijl hij ragu staat te maken, ineens schreeuwt 'WHY AM I COOKING SO GOOD???'
• De manier waarop de twee mannen met elkaar omgaan is liefdevol, plagerig, vertederend;
• Het charmante Italiaans-Engels waar de heren zich van bedienen;
• Gennaro die vers opgedoken octopussen uit zijn zwembroek tovert voor Antonio;
• Antonio die vol overtuiging een druiventros letterlijk afkluift;
• Kikkers vangen, truffels zoeken, elkaar met tomaten bekogelen: niets is de heren te gek.

Afleveringen gemist? Bij http://www.bol.com/ kun je ze kopen op DVD voor 13,99 per aflevering.

Weetje: Gennaro Contaldo is de leermeester van Jamie Oliver. De twee werken nog steeds veel samen.

Meer zien en lezen van de mannen? http://www.antonio-carluccio.co.uk/  en http://www.gennarocontaldo.com/.

De perfecte huisvrouw

Vegetarische tomatenlasagne

Vegetarische tomatenlasagne

Ingrediënten voor 8 personen:

5 blikken tomatenblokjes

3 blikjes tomatenpuree (de hot puree heb ik weggegooid)

2 uien

5 teentjes knoflook, geperst

1 aubergine

1 courgette

flinke scheut rode wijn

1 potje zwarte olijven

handje verse tijm

2 eetlepels gedroogde oregano

veel geraspte kaas

lasagnebladen

Snipper de uien en laat ze een half uurtje op laag vuur sudderen, zodat ze zoet en glazig zijn. Voeg de knoflook toe. Zet het vuur hoger, voeg de tomatenpuree toe en bak even mee. Snijd ondertussen de aubergine en courgette in blokjes en voeg ze toe. Overgiet het geheel met een flinke scheut rode wijn. Voeg daarna de blikken tomatenblokjes toe, de tijm, oregano, olijven en peper/zout naar smaak. Laat het geheel een half uurtje sudderen, zodat de smaken kunnen intrekken. Bouw dan laagje voor laagje de lasagneschotel op (je hebt waarschijnlijk meerdere ovenschalen nodig voor deze hoeveelheid).

Ik maak meestal ook een grote pan bechamelsaus, die ik er op het laatst overheen giet. Verdeel er daarna flink wat geraspte kaas over en zet de schalen een minuut of 20 in een op 180 graden voorverwarmde oven.

Ook lekker: maak een mengsel van twee bekertjes creme fraiche en een bakje ricotta en schep er halverwege het opbouwen van de lasagne een laagje doorheen.

Niet vega? Voeg 4 blikjes tonijnstukjes op water toe voor een vislasagne.

Test tomatenpuree

En dan de blikjes tomatenpuree. Ik heb er vier getest. Tomatenpuree kost echt zo goed als niets. Die van Chiara is 0,06 cent, afgerond bij de kassa dus 0,05 cent. Maar ook hier zijn de prijsverschillen groot: de tomatenpuree van Del Monte is maar liefst ruim vijf keer duurder: 0,32 cent. De tomatenpuree van AH kost 0,19 cent en voor de hot puree van AH betaal je 0,23 cent. Qua kleur zien ze er allemaal hetzelfde uit. Ook over de smaak kan ik kort zijn: Del Monte en Chiara zijn lekker romig, AH is stroevig in de mond, maar verder qua smaak hetzelfde. AH Hot smaakt bitter, vies, en het 'Hot' gebeuren voegt in mijn ogen niets toe. Tomatenpuree is tomatenpuree, daar moet je niet mee gaan rotzooien. Als je 'hot' wilt voeg je gewoon een vers of gedroogd chilipepertje toe.

Conclusie: ga voor de Chiara van 0,06 cent, die is prima.

Rest nog de vraag 'wat doe je met vier potjes tomatenpuree (en vijf blikken tomatenblokjes)?'. Ik dacht er een lekkere lasagne mee te maken, maar al googlend kwam ik op een nog beter idee. Toen ik googlede op 'test tomatenpuree' kwam ik terecht op de site 'mens-en-gezondheid'. Wat blijkt? Tomatenpuree is goed tegen rimpels!

'Voor het onderzoek aten tien proefpersonen drie maanden lang elke dag 55 gram tomatenpuree. Om de opname van de werkzame stoffen in de puree te verhogen, dronken de proefpersonen daar ook 10 gram olijfolie bij. Na drie maanden bleek er in hun huid veel meer procollageen te zijn aangemaakt. Ook bleek de huid beter bestand tegen uv-stralen. Het effect van tomatenpuree kan zelfs worden vergeleken met dat van een zonnebrandcrème met een lage factor. Allemaal aan de tomatenpuree dus!'

Oh, je hoeft het niet op je gezicht te smeren, je eet het gewoon op. Dan wordt het toch lasagne.

Test bliktomaten

Voor de bliktomaten ben ik naar de Albert Heijn getogen. Vijf verschillende soorten tomatenblokjes (waarbij Heinz lekker eigenwijs is en ze in pakjes stopt, zodat mijn titel de lading niet dekt...). Naast Heinz heb ik Cirio (yes, yes, nu ook bij AH, rechtstreeks uit La Bella Italia), Grande Italia, AH huismerk en Euroshopper. De test kan beginnen.

Allereerst de prijs. De verschillen zijn groot. Bliktomaten zijn goedkoop, dat zeker, maar voor een blikje Euroshopper betaal je 0,38 cent, terwijl je voor een blikje Grande Italia liefst 1,13 euro neertelt, op een cent na driemaal zoveel! De Cirio zijn overigens de duurst met 1,49 euro, maar die bestaan dan ook uit hele cherrytomaatjes, omdat ze geen blokjes hadden. Zometeen in de smaaktest blijkt wel dat Cirio de grote uitzondering is.

Alleen de Grande Italia bevat geen toevoegingen. Verder zit er in elk blik naast tomatenblokjes ook tomatensap en citroenzuur. De grote vraag die bij mij rijst: welke tomaten zitten er in de blikken? Op http://www.vkblog.nl/ hebben ze net 123 verschillende soorten tomaten ingezaaid, om even aan te geven hoeveel soorten er zijn. Het verschil tussen de Hollandse waterbommetjes en de Italiaanse pomodori is als het verschil tussen een Dacia Logan en een Porsche 911, dus ik had graag geweten met welke ik te maken had (Dacia Logan komt er bij ons niet in).

Het alternatief is natuurlijk zelf tomatenblokjes snijden. Misschien maar een paar kilo mooi pomodori's meenemen uit Italië voor een lekkere zoete, zelfgemaakte tomatensaus. Beetje knoflook in olijfolie, tomaten in blokjes erbij, oregano, tijm en 'n paar basilicumblaadjes als ik dan toch bezig ben. Even sudderen, in bakjes en de vriezer in. En misschien dan meteen een paar variaties maken: een pittige met peper, een mediterraanse met kappertjes, ansjovis en olijven... Maar goed, ik dwaal af. Terug naar de test.

De smaak, daar gaat het natuurlijk allemaal om. De Euroshopper blokjes worden - volgens het blik - geproduceerd in Italië. Dat bied hoop. Over de smaak kan ik kort zijn: behalve de Cirio smaken ze allemaal nagenoeg hetzelfde: waterig, tomaterig, geen zoetje. Werkelijk, met zo weinig verschil luidt mijn advies: ga gewoon voor de Euroshopper blokjes. En als je dan toch voor duur gaat, ga dan gelijk maar voor de Porsche 911 onder de blikken, de Cirio. Deze tomaatjes zijn zoet, smaakvol, verrukkelijk! In de volgende blok test ik de tomatenpurees.

Dromen

Soms droom ik ’s nachts. Niet over woest aantrekkelijke mannen in strak zittende Bjorn Borgjes (één exemplaar in huis is meer dan voldoende). Even een anekdote ter illustratie: toen wij laatst in Italië waren raakte de man in kwestie aan de praat met een Italiaanse banketbakster. Zij maakte het compliment: ‘ha fatto bene, tua mamma’, oftewel: dat heeft je moeder goed gedaan.

Nee, als ik droom gaat het over eten & koken. Of liever gezegd, over ons nieuwe huis. In mijn droom staan er rijen mensen voor ons appartement, die zich niets aantrekken van de huizencrisis en allemaal de hoogste prijs willen bieden, waardoor wij ons stulpje kunnen verruilen voor een schitterende jaren ’30 woning met een enorme keuken. De werkelijkheid is dat ik hier, in ons appartement, achter mijn pc zit te typen, me afsluitend voor de herrie van de bouwvakkers die bezig zijn nieuwe kozijnen en dubbel glas te zetten. Op die manier hopen we van één bezichtiging per half jaar, naar misschien wel twee te gaan. En ach, zolang wij hier nog wonen genieten we in ieder geval van dubbel glas.

Hier is het constant passen en meten en daardoor komen een hoop keukenapparaten er bij ons niet in. Vaatwasser, Magimix keukenmachine, Kitchen Aid, Le Creuset pan, Smeg koelkast, extra vriezer, Boretti fornuis … soms loop ik met ’n sliertje kwijl in de rechtermondhoek door de Oldenhof of de Nijhof om me te vergapen aan alle prachtige dingen die er in ons volgende huis komen te staan.

Natuurlijk heb ik dan ook zo’n modern kookeiland annex bar, kook ik wekelijks de lekkerste viergangendiners voor vrienden, throw ik eens in de zoveel tijd een cocktailparty. Loop ik door de openslaande deuren naar buiten de tuin in om even wat verse tijm en rozemarijn te plukken voor de marinade van het vleesgebraad dat ik de volgende avond in mijn Le Creuset pan in de Boretti zet. Laat ik ondertussen mijn Kitchen Aid het zware kneedwerk voor het pastadeeg en de taartbodem van mijn witte-chocoladetaart-met-frambozen-en-vanille doen. Check ik even of manlief het buiten redt met het roken van zalm op de BBQ en het maken van pizza’s in onze houtoven. Sta ik niet meer urenlang wortels, uien en andere groenten te snijden, maar gooi ik ze in de keukenmachine waar ze luttele seconden later geraspt, geschaafd, gesneden, gesnipperd uitkomen, zodat ik tijd heb om met bovengenoemde vrienden cocktails te drinken tijdens bovengenoemde cocktailparty.

*Zucht* wat zijn dromen toch mooi.

Aperol bij AH!

Wat lees ik nu toch in mijn favoriete tijdschrift Delicious? Aperol - mijn favoriete drankje deze zomer (zie Italië blogbericht van een paar weken terug) - is nu ook in Nederland te koop bij de betere slijters en zelfs bij de Albert Heijn. O joy, mijn droom komt uit, ik zie mezelf al lopen in de supermarkt met mijn boodschappenmandje gevuld met rode tomaten, rucola en pijnboompitjes voor de door manlief versgedraaide pasta, en verder een fles Aperol (of twee) en perrier en prosecco om te mixen. Even checken of de flessen daadwerkelijk ook in het schap bij mijn AH staan, dat scheelt een hoop gesjouw volgende week vanuit Italië.

Gele groentencurry

Ook voor mensen die vegetarisch eten is dit een heerlijke curry. Ik serveer hem meestal naast mijn garnalencurry of rode kipcurry, maar op een vleesloos dagje is deze curry in z'n eentje al prima. Omdat er aardappels in de curry zelf zitten, maak ik hier meestal geen rijst bij. Ter aanvulling kun je pappadums of naanbrood erbij serveren.

Wil je een Indiaas/Thaise rijsttafel? Maak dan alledrie de curries en serveer ze in grote schalen. Zet er een kom rijst bij, pappadums met mangochutney (potje of zelfgemaakt), naanbrood met komkommer-muntraita en een lekkere Oosterse salade.

De simpelste komkommer-muntraita maak je door een halve liter yoghurt te mengen met een geschilde, geraspte, met zout bestrooide komkommer en flink wat gehakte verse munt. Voor de smaak voeg ik altijd een theelepel suiker toe. Zo krijg je een hartig-zoete dip, lekker fris bij de pittige curries.

Gele groentencurry

500 gram winterwortelen, in plakjes gesneden
500 gram vastkokende aardappelen, in blokjes gesneden
2 uien, gesnipperd
2 teentjes knoflook
2 eetlepels gele currypasta
2 blikken tomaten

Verhit een wok met wat olie. Bak de wortelen, aardappelen, ui een paar minuten tot ze beginnen te kleuren. Pers de knoflook erboven, voeg de gele currypasta toe en bak nog een minuutje. Doe de blikken tomaten erbij, deksel op de wok en laat in ongeveer 15 minuten gaarpruttelen.

Rode kipcurry

Een rode kipcurry maken is net zo gemakkelijk als een groene garnalencurry binnen 15 minuten op tafel zetten. Voor een zachtere smaak van de curry (wij Nederlanders moeten voorzichtig wennen aan al die pittige smaken) voeg ik tomatenpuree aan de currypasta toe. Hou je van pittig? Dan kun je de tomatenpuree ook vervangen door een extra eetlepel currypasta. Laat je niet van de wijs brengen door de wat langere ingredientenlijst. Het vereist misschien een bezoekje aan de toko om alle specerijen te bemachtigen, maar zodra je die in huis hebt is het in elkaar draaien van de currypasta nog geen twee minuten werk.

Rode kipcurry voor 4 personen

500 gram kipfilet (of 8 kippendijen)
1 blikje kokosmelk
2 eetlepels rode currypasta
1 klein blikje tomatenpuree
1 ui
2 tenen knoflook
1 theelepel gemberpoeder
1/2 theelepel gemalen koriander
1/2 theelepel gemalen kardemom
Olijfolie
50 gram amandelschaafsel

Pel de ui en knoflook en doe ze samen met de currypasta, tomatenpuree en de specerijen in de keukenmachine. Maal alles tot een pasta. Verhit een wok en bak de pasta in wat olie gedurende twee minuten. Zorg ervoor dat de pasta niet verbrand. Snij de kipfilet in blokjes en voeg toe. Bak nog 2 minuten tot de kip rondom gekleurd is. Voeg de kokosmelk toe en laat zo'n 10 minuten pruttelen tot de kip gaar is. Gebruik je kippendijen, laat ze dan minimaal 20 minuten garen in de saus. Rooster intussen de amandelen kort in een droge koekenpan. Strooi de amandelen over de curry voor het serveren. Serveer de curry met rijst, naanbrood, pappadums en/of creme fraiche.

Op de website http://www.aziatische-ingredienten.nl/ kun je meer lezen over - de naam zegt het al - alle ingredienten die in de Aziatische keuken gebruikt worden.

Groene garnalencurry

Een Thaise curry op tafel in minder dan 30 minuten? Echt, curry maken is makkelijker dan je denkt. Begin simpel en maak het ingewikkelder naar mate je ze meer maakt. Ik maak tegenwoordig mijn eigen currypasta en voeg naar smaak kruiden specerijen toe aan mijn curries. Daar worden ze niet authentieker van, maar wel des te lekkerder.

Thailand en India vormen de bakermat van de curries. Maar wat is nou een Thaise curry en wat een Indiase?

Thaise curries bevatten over het algemeen veel kruiden en hebben een wat dunnere saus. Het zijn vaak frisse, pittige gerechten en worden veelvuldig met vis bereid. Bij Indiase curries denk je aan specerijen en een dikke saus. Aromatische, rijke stoofschotels op basis van lam of kip.

De groene garnalencurry, waarvan ik je hier het recept geef, is een typische Thaise curry. De rode kipcurry die binnenkort op mijn blog komt is een Indiase curry. De gele groentencurry is ook Indiaas.

Groene garnalencurry voor 4 personen

500 gram tijgergarnalen (diepvries)

1 blikje kokosmelk

2 eetlepels groene currypasta

500 gram groenten, bijvoorbeeld courgette en paksoi, gesneden
Olijfolie
Evt. verse koriander om eroverheen te strooien

Zet een wok met wat olie op het vuur. Bak de currypasta een minuutje zodat de smaken loskomen. Voeg de courgette toe en bak even mee. Voeg de witte gedeeltes van de paksoi en bak nog een minuut mee. Voeg de kokosmelk en de bevroren garnalen toe en laat het geheel vijf minuten pruttelen met de deksel op de wok. Voeg tot slot de groene stukjes paksoi toe, roer goed door, proef of je de curry pittig genoeg vindt en serveer met rijst en naanbrood. Bestrooi de curry eventueel met verse koriander.

De perfecte huisvrouw

IJsrecepten

Ik ben helemaal los met de ijsmachine. Wat een geweldig apparaat! De afgelopen weken heb ik veel verschillende recepten uitgeprobeerd, we kunnen er bijna niet meer tegenop eten. Ik heb nu twee basisrecepten bedacht, een op yoghurt- of kwarkbasis en een op mascarponebasis. Let niet op het aantal calorieën, ik heb geen idee hoéveel het er zijn, maar het zijn er veel. Resultaat is wel goddelijk ijs. Veel recepten die ik op internet heb gevonden zijn gebaseerd op een basis van eieren en melk of room, die je au-bain-marie verwarmt en dan laat afkoelen. Leuk, maar ten eerste heb ik er het geduld niet voor. Als ik ijs wil, wil ik het graag nu, en dan wil ik niet wachten tot het mengsel is afgekoeld naar koelkasttemperatuur. En ten tweede: ik houd van simpel, en zal er altijd alles aan doen om eten koken eenvoudiger te maken, dus vandaar mijn zelfbedachte basisrecepten.

Yoghurt- of kwarkbasis
500 gram yoghurt of kwark
1 pakje houdbare slagroom (200 ml)
150 gram suiker

Klop de slagroom bijna stijf met de suiker. Voeg de yoghurt of kwark toe en klop nog 30 seconden. Deze basis gebruik ik vaak in combinatie met fruit.

Mascarponebasis
2 pakjes slagroom (400 ml)
1 bakje mascarpone (250 gram)
150 gram suiker

Klop de slagroom bijna stijf met de suiker. Voeg de mascarpone toe en blijf nog een minuutje kloppen.

Natuurlijk kun je de basis zo in de ijsmachine doen, maar nog lekkerder vind ik het om er extra ingrediënten aan toe te voegen. Na wat googlen kwam ik bij de website van patidess terecht. Zij maken smaakmakers voor onder andere ijs. Vanille, caramel, mojito, meloen, tiramisu enz enz. Op http://www.gelatti.nl/ kun je ze bestellen. Ik gebruik een half potje per keer. Hieronder een aantal variaties die ik al gemaakt heb:

Pepermuntkussentjesijs
Meng gehakte pepermuntkussentjes en een paar druppels pepermuntessence door de mascarponebasis.

Citroenijs
Rasp de schil van twee citroenen. Pers de citroenen uit en laat de suiker uit het basisrecept voor yoghurtijs in een pannetje op het vuur in de citroensap smelten. Laat afkoelen en meng de citroensiroop en de rasp met de yoghurt.

Chocoladeijs
Smelt 100 gram chocolade in 200 ml van de slagroom uit de mascarponebasis. Laat afkoelen. Maak de basis met de overige ingredienten. Voeg de afgekoelde chocoladeroom en 2 eetlepels cacao toe.

Ipad app Epicurious

Het onderschrift van Epicurious luidt 'The cook's companion'. En terecht. Epicurious biedt een onuitputtelijke bron van recepten. Nou ja, bijna dan, maar met meer dan 30.000 recepten heb ik voorlopig geen kookboek meer nodig. Met deze app ben ik uren zoet. Waarom Epicurious downloaden?

1. Misschien wel de beste reden: het is gratis!!!
2. Er zijn eindeloos veel recepten
3. Je kunt recepten koppelen aan je boodschappenlijstje
4. Zet recepten in je favorieten en maak daarmee je eigen receptenboek
5. Zoeken kan op heel veel verschillende manieren: ingredient, gang, keuken, gelegenheid etc.
6. De vorkjes geven aan hoe mensen het recept waarderen.

Wat mij betreft zou iedereen die van koken houdt deze app moeten downloaden, het is een topper!

Poll uitslag

Er is weer gestemd en de uitslag is bekend. Ik ga bliktomaten testen. Er zit nogal wat verschil in prijs tussen de verschillende blikken tomatenblokjes. Van minder dan 50 eurocent tot ruim boven de euro. Zou het verschil in smaak ook zo groot zijn? Als ik toch bezig ga met het testen van tomaten, zal ik ook meteen tomatenpuree testen. Benieuwd of daar ook smaakverschillen tussen zitten. En dan ga ik nu alvast bedenken wat ik met vijf blikken tomatenblokjes en vier blikjes tomatenpuree ga doen... Binnenkort de test.

Ipad app MealGuru

MealGuru is de ipad app die een aantal collega's van mij heeft ontwikkeld. En dat verdient uiteraard een plaats in mijn blog. Nu ben ik natuurlijk kritiekloos als het op zoiets leuks aankomt, sterker nog, ik ben alleen maar heel trots. Toch zal ik proberen deze app objectief te reviewen. Even snel gekeken: MealGuru staat op dit moment op plaats nummer 6 in de Lifestyle hitlijst in de appstore en krijgt een vijf sterren waardering, wauw!

MealGuru is een Engelstalige app die de vraag beantwoordt 'What's for dinner tonight?' Aan de hand van jouw eigen voorkeuren maakt de app een weekmenu en boodschappenlijst. Die boodschappenlijst kun je dan weer naar jezelf mailen, zodat je met je smartphone in de hand in de supermarkt je lijstje kunt shoppen. Het weekmenu maak je door aan te geven voor welke dagen van de week je een recept wilt en of het vlees/vis/vegetarisch wordt. Daarnaast kun je in een zeer uitgebreide lijst aangeven waar je wel en niet van houdt (bv. geen spruitjes). Op basis van je voorkeuren verschijnt het weekmenu. Bij elk recept wordt aangegeven hoeveel tijd het kost om te koken en hoeveel calorieën het bevat. Als je nu naar je boodschappenlijst gaat, kun je daar ook aangeven welke producten je al in huis hebt.

De receptendatabase waaruit geput wordt bevat 280 recepten. Nu vind ik alles lekker, dus dat is makkelijk, maar als je vegetariër bent of je lust veel dingen niet, wordt de variatie in je weekplanningen natuurlijk wel kleiner. Ik hoop dan ook dat de database later via updates verder gevuld gaat worden. Over de recepten zelf: die zien er heerlijk uit. Sea food paella, layered chilli, risotto met asperges en gegrilde steak, het klinkt heerlijk. Zo te lezen zijn ze ook nog eens makkelijk te maken, de aanwijzingen zijn simpel en duidelijk. Als je op het plaatje van het gerecht klikt, krijg je handige achtergrondinformatie. Bij de risotto met asperges wordt bijvoorbeeld verteld wat risotto eigenlijk is.Verder staat bij elk recept de voedingswaarde en kun je zelf aantekeningen maken.

Leuke features:

• Via Twitter en Facebook kun je de recepten delen met je vrienden
• Er zit een kookwekker op die je tijdens het koken aan kunt zetten
• Je kunt je favoriete recepten, maar ook de recepten die niks voor jou zijn markeren.

Conclusie: deze app geeft mij heel veel inspiratie. Zelf ben ik niet zo van de geplande weekmenu's, maar zelfs ik word hier enthousiast van. De recepten zijn top, en dat is wat mij betreft het belangrijkst. Ze zijn makkelijk en snel te maken, precies waar ik van houd. De applicatie zit goed in elkaar, vooral het boodschappenlijstje vind ik erg handig. Ook van mij krijgt deze app vijf sterren!

Op = op

Help! De pancetta en salami zijn alweer op. Ook de olijfolie en de pasta gaan sneller dan verwacht. Oftewel: tijd om een kort tripje naar Italië in te plannen en weer inkopen te doen. Over twee weken zitten we er weer voor een paar dagen. Dit keer aan het Lago Maggiore. Naast dat ik natuurlijk dol ben op Italiaans eten, vind ik ook het temperament van de Italianen fantastisch. Een mooi voorbeeld daarvan trof ik van de week aan op http://www.telegraaf.nl/.

'Hamvraag' loopt uit de hand
Terwijl menig Nederlander maar wat uit de muur trekt om zijn maag te vullen, is goed eten voor de meeste Italianen heel belangrijk. Zaterdag liep echter een ruzie over de gouden regels van de eetkunst totaal uit de hand, waardoor vijf mensen in het ziekenhuis moesten worden opgenomen.
Prosciutto cotto (gekookte ham) hoort volgens de Italiaanse kookboeken in flinterdunne schijven te worden gesneden om zijn smaak tot het volle recht te laten komen. Een vrouwelijke klant van een supermarkt in het Toscaanse Livorno klaagde dan ook dat zij te dikke schijven prosciutto had gekregen. Naast de verkoper en de klant raakten de vader van de verkoper en de man en twee zoons van de klant bij de ruzie betrokken, die zich naar het plein voor de supermarkt verplaatste.
De politie en het personeel van drie ambulances kwamen er aan te pas om de gemoederen tot bedaren te brengen, aldus Italiaanse media.

Amandelmakronen, of: kleverige koekjes

Nigella legt in haar filmpje bij dit recept uit hoe ongelofelijk makkelijk deze koekjes te maken zijn. Nu houd ik van makkelijk en simpel, dus dit is bij uitstek een recept voor mij. Kort ingrediëntenlijstje, weinig werk, groots resultaat. Ik heb de 'chewy macarons' vertaald als 'amandelmakronen', maar die naam doet de koekjes eigenlijk geen eer aan. Hoe vertaal je chewy? De koekjes blijven een beetje zacht van binnen, kleverig zeg maar, maar om ze nou 'kleverige koekjes' te noemen? Ach, waarom ook niet?

Kleverige koekjes

200 gram suiker

200 gram gemalen amandelen

2 eiwitten

ongeveer 25 blanke amandelen

Verwarm de oven voor op 180 graden. Meng de suiker en de gemalen amandelen en voeg de eiwitten toe. Mix tot je een samenhangend deeg hebt. Vorm balletjes, leg ze op een met bakpapier beklede bakplaat en druk ze een beetje plat. Leg op elk rondje een amandel. Laat de koekjes in ongeveer 10 minuten goudbruin worden.

In het originele recept smeert Nigella eerst haar handen in met rozenwater, voor een extra smaakje. Ik ben nogal van de variatie, dus ik bedacht: sinaasappelbloesemwater kan vast ook, of vanille extract, of meng er de geraspte schil van een citroen door. Anyway, deze keer heb ik ze gewoon zo gelaten en ik moet toegeven: ik kan er niet van afblijven, ze zijn echt té lekker! Het grote voordeel van de filmpjes bij de recepten is voor mij dat ik meteen zie hoe makkelijk een recept te maken is. Ik ben om, dit is een geweldige app (en een superrecept).

Ipad app Nigella Lawson

Ik ben gearriveerd in het land der hippe mensen: ik heb mijzelf een Ipad aangeschaft. Nadat mij is uitgelegd hoe ik met dit apparaat hele mooie dingen kan doen (eigenlijk heel simpel, want veel intuitiever dan ik gewend was, en dat is op zichzelf dus weer even wennen) ben ik gaan browsen in de Appstore, de winkel van Apple waar je de mooiste Apps kunt downloaden, al dan niet gratis. En, o joy, daar kwam ik mijn heldin, Nigella tegen, in een app, hoe hip. Voor het luttele bedrag van 5,99 euro mocht ik haar downloaden en sinds die dag praat zij op de bank vanaf het scherm naar mij, op mijn bank.

Leuk? Ja, best wel. De app bevat zo'n 50 echte Nigella recepten (ik herken er een aantal uit haar vorige boeken) en een half uurtje video in de vorm van uitleg van haar recepten en hoe simpel ze allemaal te bereiden zijn. Waar ik echt blij van werd was de voice feature. Stel je voor, je staat in de keuken, je gaat iets goddelijks bereiden en je hebt je ipad op het aanrecht staan met de eerste aanwijzingen voor het recept op de eerste bladzijde. Zit je net met je handen in het deeg, gaat het recept op de volgende pagina verder. Help, wat nu, zonde om met die deeghanden mijn ipad aan te raken. Voila, ik roep 'forwards' tegen mijn ipad en de volgende pagina verschijnt (de eerste drie keer begreep mijn ipad overigens mijn 'forwards' niet, misschien toch iets aan mijn uitspraak van het Engels gaan doen).

Is deze app de 6 euro die ik ervoor betaald heb waard? Daar twijfel ik nog 'n beetje over. Kijk, Nigella is elke donderdag om 16.30 op RTL4 te zien. Dan heb ik dus een gratis half uurtje een pratende Nigella tegenover me. De recepten in de app staan ook in haar boeken, maar een boek is 20 of 30 euro, tja, dan is zo'n appje weer goedkoop. Eigenlijk is het kookboek en televisie in een. Wat ik wel heel handig vind is, dat als je dan een van de recepten gaat maken, je eerst even de video kunt bekijken. Ik heb het uitgeprobeerd met het recept voor 'Chewy Macarons'. Zie mijn volgende blog.

Zelf ijs maken

Mijn prachtige Magimix Glacier 1.5 belooft dat ik in 20 minuten heerlijk vers ijs heb. Ik ben benieuwd. Ik heb in het verleden een paar pogingen ondernomen om ijs te maken zonder ijsmachine, en daar werd ik vrij droevig van. Ondanks elk uur roeren tijdens het bevriezen bleef ik zitten met een bonk bevroren vloeistof en giga ijskristallen. Maar de Glacier gaat mijn leven veranderen, belooft de verpakking. In het bijgevoegde instructieboekje staan heel veel fijne ijsrecepten. Een beetje knullig uit het Frans vertaald, maar duidelijk genoeg om mee aan de slag te kunnen. Ook heb ik van het internet stapels ijsrecepten geplukt. De hele behuizing van de machine dient een nachtje in de vriezer op -18 graden te staan.  Dan is het zover. Mijn eerste poging. Meteen maar een zelfbedacht recept, om het extra spannend te maken.

Grieks ijs

500 ml volle kwark

200 ml slagroom

150 gram suiker

honing
handje fijngehakte walnoten

Klop de slagroom met de suiker stijf. Voeg de kwark toe en meng goed. Haal de ijsmachine uit de vriezer, zet het motorblok erop en zet de machine aan. Voeg het mengsel toe, en als het ijs begint te worden voeg je de honing en gehakte walnoten toe.

Twintig minuten later... dit ijs kan wedijveren met ijs uit een ijssalon. Dit is zo verrukkelijk! Deze ijsmachine had ik jaren eerder moeten aanschaffen. Ik heb de smaak volledig te pakken. Binnenkort volgen meer ijsrecepten.

Recensie 'Het beste restaurant van Italie'

Vorig jaar, tijdens een vakantie aan de Adriatische kust in Italië, at ik verrukkelijke gestoofde paling, een specialiteit uit de regio. Tijdens dat diner ontstond het plan om ooit een boek te gaan schrijven over regionaal eten in Italië. Met de oprichting van de Slow Food beweging werden tradities in ere hersteld en is er meer en meer aandacht gekomen voor lekker eten, regionaal eten. Slow Food zegt hierover:

Slow Food is een internationale beweging voor ecogastronomie. We vinden dat voedsel lekker, puur en eerlijk moet zijn. Daarmee bedoelen we dat ons eten goed moet smaken; dat het zonder schade voor de leefomgeving, het dierenwelzijn en de gezondheid moet worden geproduceerd en dat producenten een eerlijke vergoeding moeten krijgen voor hun werk. http://www.slowfood.nl/.

Maar waar in Italië vind je nu dat ene speciale restaurantje? De Italianen staan niet per definitie bekend om hun sfeervolle restaurants. Sterker nog, vaak geldt: hoe meer tl-licht, hoe beter en traditioneler het eten. Het levende bewijs hiervan zag ik tijdens onze afgelopen vakantie in Pistoia: een snackbarachtig etablissement, waaruit de meest fantastische gerechten naar buiten gedragen werden om de mensen op het terras te verrassen. Ik had dus het plan om in mijn boek dit soort eetgelegenheden op te nemen. En natuurlijk zou dat boek pas geschreven worden na maanden en maanden veldonderzoek. Eten, reizen & Italië, de perfecte combinatie. Zoals wel vaker bleef het tot op heden niet meer dan een gedachtenspinsel.

En afgelopen maand verscheen het boek 'Het beste restaurant van Italië' van Dylan van Eijkeren. Hij maakt in zijn boek de reis die ik voor ogen had: van restaurant naar restaurant om te proeven waar je het beste kunt eten in dit gastronomische land. Naast beschrijvingen van alle restaurants waar Van Eijkeren eet en de gerechten die hij proeft (waarvan het water je in de mond loopt), lardeert hij zijn verhaal met interessante geschiedkundige feitjes, en een flinke dosis humor. Het boek is absoluut het lezen waard, ik heb talloze keren hardop gelachen. Is hiermee nu mijn droom vervlogen? Nee, ik ben er alleen maar vaster van overtuigd dat ik op een dag dezelfde tocht door Italië ga ondernemen.

Coca-Cola 125 jaar

'Het begon in 1886, bijna 125 jaar geleden. Dr. John Styth Pemberton was aan het experimenteren met allerlei plantenextracten in het keukentje achter zijn drogisterij in Atlanta. Hij wilde een medicinaal drankje brouwen tegen duizelingen en algehele malaise. Eén van zijn experimenten, siroop gemengd met koolzuurhoudend water, werd voor 5 cent per glas verkocht. Later zou dit bruine, bubbelende drankje de wereld veroveren! Frank M. Robinson, boekhouder en vriend van Pemberton, verzon de naam Coca-Cola en ontwierp de beroemde letters. Zakelijk waren de heren niet: ze verkochten hun belang in 1888 aan de zakenman Asa G. Candler voor 550 dollar. Dat was inclusief het geheime recept.'

Deze geschiedenis van het beroemdste colamerk ter wereld is te lezen op http://www.cocacolanederland.nl/ . Het recept is tot op de dag van vandaag geheim. Althans, the website http://www.thisamericanlife.org/ claimt sinds begin dit jaar het recept te hebben. Op http://hoax.blog.nl/nieuws/2011/02/15/geheim-recept-coca-cola-uitgelekt kun je het lezen. Coca-Cola dankt zijn smaak aan het goedje Merchandise 7x. Er zouden slechts twee mensen ter wereld zijn die weten waar dit goedje uit bestaat. Maar nu is het dus zo te vinden op internet. Of dit het originele Coca-Cola recept is, daar zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. Mocht je het recept uitproberen (waar haal je vloeibaar extract van cocabonen vandaan??), dan ben ik natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat, laat het me weten! Tot slot: Coca-Cola bestaat voor 99% uit water. Maar het gaat natuurlijk om die ene procent...

Meer lezen over Coca-Cola? De Amerikaanse auteur Mark Pendergast kreeg  toegang tot de archieven van het bedrijf en heeft er een boek over geschreven 'For God, Country and Coca-Cola'.

Eiersalade

Eiersalade uit de supermarkt, ik heb het er niet zo op. Vaak weinig ei, veel saus, soms sellerie en aardappel als vulmiddel en soms een paar groene stipjes die bieslook moeten voorstellen. Nee, eiersalade maak ik liever zelf. Met ei, veel ei, en mayonaise, waar ook veel ei in zit. Mijn eiersalade is goed voor de potentie. Zou mijn man er daarom zo dol op zijn? Het is in ieder geval een groot compliment dat de enorme bak eiersalade altijd binnen twee dagen op is. Hieronder mijn recept.

Eiersalade

10 eieren

5 flinke eetlepels mayonaise

2 theelepels kerriepoeder (ik gebruik altijd de zoetige variant uit de toko, veel meer smaak dan een supermarktpotje)

1 theelepel paprikapoeder (ook van de toko)

1/2 theelepel nootmuskaat

Kook de eieren, laat ze schrikken en afkoelen en pel ze. Scheidt het eigeel van het eiwit. Meng en prak de eidooiers met de mayonaise en de specerijen. Voor een magerder variant kun je ook een deel mayonaise vervangen door yoghurt. Ik houd niet van mager. Ik doe dat dus nooit. Check de dikte en voeg eventueel wat water toe. Snijd de eieren met de eiersnijder in blokjes en roer ze door het mayonaisemengsel. Snipper er eventueel wat bieslook over.

Cafe-Restaurant Dauphine in Amsterdam

Dauphine is gevestigd in de voormalige Renaultgarage bij het Amstelstation in Amsterdam, naast BNR en Het Financiele Dagblad. De naam Dauphine is een eerbetoon aan de Renault Dauphine, een van de populaire auto's in de jaren 50. Dauphine behoort al een paar jaar thuis in mijn rijtje favoriete restaurants. Wat maakt Dauphine zo anders dan andere restaurants? Voor mij is het een combinatie van locatie, sfeer, en snelle, professionele bediening. Ze zijn zeven dagen per week open, je kunt er terecht voor lunch, borrel en diner (of alledrie, zoals ik laatst met vrienden heb gedaan). En natuurlijk het belangrijkste voor een foodaddict as ik: het eten.

Voor de lunch at ik laatst garnalenkroketjes (van Holtkamp) met gefrituurde peterselie en toast, een klassieker die wat mij betreft op geen enkele lunchkaart mag ontbreken. Bij de borrel alikruikjes, geitenkaaskroketjes en hot poppers, aangevuld met heerlijk brood, boter en tapenade. En als diner een simpele ravioli met truffelsaus. De koks bij Dauphine weten hoe het hoort. Geen overbodige poespas, gewoon verse ingredienten perfect bereid. Je kunt bij Dauphine terecht voor een hamburger, maar ook voor kalfszwezerik. Dat klinkt als twee uitersten, en toch klopt het hele plaatje.

Tien redenen om naar Dauphine te gaan:

1. Makkelijk met OV te bereiken, want tegenover het Amstelstation.

2. Een parkeergarage onder het restaurant waar je gratis je auto kunt parkeren.

3. Het hippe, industrieel vormgegeven interieur, zelf noemen ze het kosmopolitisch.

4. Een fantastisch terras in de zomer.

5. Geweldige locatie om te kijken en bekeken te worden.

6. Een uitgebreide wijnkaart, waarvan ook nog eens 20 wijnen per glas worden geschonken.

7. Brood met boter en tapenade voor 2,50 euro, waar in Amsterdam vind je nog zulke prijzen?

8. Het hele jaar door kreeft, krab en plateaux fruits de mer op de menukaart.

9. Elke week een origineel & verrukkelijk driegangenmenu voor een spotprijsje.

10. Samenwerking met de beste leveranciers van de stad, zoals Holtkamp voor de befaamde kroketten.

Zelf naar Dauphine? Kijk op http://www.caferestaurantdauphine.nl/.

De perfecte huisvrouw

‘als je een kwart minder eet, verlies je al snel gewicht’

Gizzi Erskine in haar programma 'Cook Yourself Thin'. Meer zien van dit programma? Check op:

http://www.cookyourselfthin.co.uk/gizzi.htm

De perfecte huisvrouw

'Een goede visboer zal de vis graag voor je fileren en hij kan dat binnen een paar seconden, terwijl je daar zelf vele minuten over zou doen. Er bestaan wel wat tructjes maar die kun je beter aan anderen overlaten. Je gaat toch ook niet zelf een koe slachten, dus waarom zou je dan een vis fileren.'

Uit: Gizzi Erskine's Keukenmagie

Recensie Gizzie Erskine's Keukenmagie

Gizzi Erskine is opgepikt door de Nederlandse pers. Een paar weken geleden verscheen een artikel in Dagblad de Pers en afgelopen weekend was in een van de bijlages van De Telegraaf te lezen dat Gizzi Erskine 'je beste vriendin in de keuken' is. Op dit moment tourt de 30-jarige Gizzi de wereld over om haar boek 'Keukenmagie' te promoten. Ze wordt betiteld als de nieuwe Nigella Lawson en is bekend van het Engelse kookprogramma Cook Yourself Thin. Ronde heupen, dol op lekker eten en een charmante verschijning. Maar ook: een enorme tatoeage van engelenvleugels op haar rug, parttime DJ, jonger & stouter dan Nigella.

Dan het boek, Keukenmagie. Het eerste dat opvalt is dat het lekker kleurrijk is. Ik hou van kleuren, de vormgeving van het boek spreekt me enorm aan. Gizzi probeert een groot publiek aan te spreken met haar boek, van de beginnende tot de meer gevorderde kok. Op zich is dat een mooi streven, maar daardoor bevat het boek voor de gevorderde kok wellicht overbodige informatie, terwijl de beginnende kok zich afvraagt hoe hij - ondanks de tips en trucs - de gerechten goed en wel op tafel krijgt. Waar ik niet enthousiast over ben zijn de teksten... op de een of andere manier lijken ze soms een beetje gekunsteld. Vooral in de inleidende stukjes van de hoofdstukken valt het op. Soms hoor Gizzi zelf praten, soms hoor ik de redacteur die de teksten heeft aangepast de boventoon voeren. Gizzi meet zich een bepaald (stoere, ruige dame) imago aan, dat niet altijd overeenstemt met de manier waarop ze in het boek vertelt. In de recepten wordt veel gebruik gemaakt van het woord 'moeten'. Ik hou van de bevelende wijs, ik maak er zelf ook vaak gebruik van, maar dan als in 'Snipper de ui en gooi nu de doperwten erbij' in plaats van 'Je moet nu de ui snipperen en dan moet je de doperwten erbij gooien'. Ik ga er vooralsnog vanuit dat het aan de vertaling ligt.

Genoeg over de minpuntjes van het boek. Als je door de teksten heen kijkt, zie je de waanzinnige gerechten die ze in het boek heeft opgenomen. Het boek is verdeeld in dertien hoofdstukken die allemaal beginnen met de basics. De recepten hebben niets met basics te maken. Ondanks dat ze niet al te moeilijk te bereiden zijn, zitten er veel culinaire hoogstandjes tussen. Omdat ik al een boekenkast vol kookboeken heb, is de belangrijkste maatstaf voor mij om een kookboek aan te schaffen de mate van originaliteit van de recepten en die is in dit boek erg groot. Wat dacht je van een supersimpele doch extreem chique Kaas-truffelsouffle voor twee of Open lasagne met krab en garnalen in roze saus. Ook bij de Chateaubriand van tonijn met tomate hollandaise & gefrituurde courgettes loopt het water me in de mond. En binnenkort ga ik de Gebakken Sint-jakobsvruchten met chorizo, appels & aardappelpuree maken. Niet elk recept is voorzien van een foto, wat ik - gezien mijn voorliefde voor plaatjes - jammer vind. Toch scoort Gizzi met haar Keukenmagie hoog bij mij. Het is een prachtig vormgegeven boek met originele recepten. Gizzi, bedankt!

Roberto Gelato in Utrecht

Wat een toeval, als we thuiskomen uit Toscane ligt de Foodies Magazine op de mat en die staat helemaal in het teken van Italië. In de Foodies staat een mooi artikel over Roberto Gelato in Utrecht. Deze ijssalon is meerdere malen uitgeroepen tot de beste ijssalon van Nederland, en dat moet geproefd worden. Het ijs is inderdaad verrukkelijk. Ik ga voor de smaken Sicilia, Witte Vrouwen, Coca-cola en Cappriccio. Op http://www.lekkerijs.nl/ kun je alle smaken zien. Naast de vaste smaken maakt Roberto elke week een smaak die hij nog nooit eerder heeft gemaakt. Deze week was het yoghurt-stracciatella. Hij experimenteert ook met bizarre smaken; haringijs, knoflookijs en bierijs bijvoorbeeld. Hoewel de ijssalon bij ons in het dorp ook erg goed is, is een half uurtje rijden voor een ijsje van Roberto zeker de moeite waard.

PS. binnenkort ga ik zelf experimenteren met ijs maken. Ik was zo in hogere ijssferen, dat ik meteen een Magimix ijsmachine heb aangeschaft.

Gambero Rosso en Osterie d'Italia

Uit eten in Italië, wat een vreugde. Vlakbij ons Toscaanse huis zit een leuke Ristorante. De antipasto zijn fantastisch, zeker met de romige orzo erbij. Ook de pizza's zijn hier goed, een flinterdunne bodem en goed belegd. In deze ristorante eten we ook de klassieke bistecca Fiorentina, een sappige t-bonesteak gemaakt van vlees van het regionale chianina rund. De bistecca wordt geserveerd met bonen uit Sorano, een dorpje twee kilometer verderop. Toepasselijk, want de Toscanen worden ook wel mangiafagioli, boneneters, genoemd.

In Lucca genieten we op een terrasje op het ovale plein van crostini met lardo di Collonata. We aten al eerder lardo (spekvet van het varken met kruiden als rozemarijn en thijm), maar nog nooit was de lardo zo lekker. Hij smelt op de tong. Het plaatsje Collonata ligt vlakbij Carrara, waar marmermijnen zijn. In de grotten in de marmerbergen wordt de lardo gerijpt. Daardoor krijgt het een karakteristieke smaak en een boterzachte textuur. In Montecatini Termi eten we pappardelle met cinghiale (everzwijn) en polenta met funghi porcini.

In Pescia eten we lekker ijs, vooral de smaken nutella en liquirizia zijn favoriet. Het beste ijs eten we in San Gimignano. Hier, tussen de torens, zit de ijssalon die al tweemaal werd uitgeroepen tot de beste van de wereld. Vin santoijs, gorgonzola ijs met walnoten en rozemarijn-framboosijs. Geweldig!

En eindelijk heb ik de Gambero Rosso en de Osterie d'Italia gekocht. Lekker eten in Italie is niet moeilijk, maar wordt nog makkelijker met deze gidsen. In de Gambero Rosso staan ruim 1800 restaurants, pizzeria's, trattoria's en wijnbarren. De Osterie d'Italia geeft '1700 locali all'insegna dello slow food' (1700 plaatsen die zijn geaccrediteerd door de slow food organisatie).

Het enige waar het niet van komt deze vakantie is de panzanella. Inmiddels begrijp ik wel de gedachte achter deze salade. De Toscanen zijn beroemd om hun ongezouten brood, filone. Het is erg lang houdbaar, omdat het vrij snel uitdroogt en schimmels daardoor geen kans krijgen. Het is daardoor ook praktisch oneetbaar. Om er toch iets lekkers van te maken hebben de Toscanen verschillende recepten bedacht waar het brood in verwerkt wordt, onder andere de panzanella. Mijn eigen variant van Italiaanse broodsalade is eigenlijk niets meer dan een hele simpele caprese +. Supersimpel en in minder dan 10 minuten klaar.

Italiaanse caprese broodsalade

per persoon:

2 a 3 tomaten (met zoveel mogelijk smaak, niet die Nederlandse waterbommetjes)

1 bol (buffel)mozzarella

handje basilicumblaadjes

2 handjes ciabatta in dobbelstenen

1 teentje knoflook

zout

olijfolie

Snijd de tomaten en mozzarella in blokjes en doe ze in een kom. Strooi er wat zout over. Meng de basilicumblaadjes en een scheut olijfolie erdoor. Bak de ciabatta in flink wat olijfolie met een uitgeperst teentje knoflook en meng door de salade. Serveer op een bloedhete zomerdag.

Eten in Toscane

Na een nacht flink doorrijden komen we rond het middaguur aan in Portovenere, een van de plaatsjes van Cinque Terre in Ligurië. Hier komt de echte pesto vandaan. Er zijn diverse winkeltjes die alleen maar potjes pesto verkopen, en natuurlijk nemen we een potje mee. Op het deksel staan keurig de zeven klassieke ingrediënten vermeld, en 's avonds op een stuk focaccia smaakt het ook inderdaad heerlijk. Deze pesto is knalgroen van kleur, veel dunner dan ik 'm zelf maak en lekker zout van smaak. In een supermarkt vind ik zakjes Ligurische basilicumzaadjes, die ik meeneem voor thuis. Ook neem ik flinke brokken parmigiano reggiano en pecorino mee. Over een maand of twee, als de basilicum uitgekomen is ga ik echte, echte pesto maken.

Na Portovenere en een korte tussenstop bij de supermarkt in Lucca rijden we door naar ons Toscaanse landhuis. Fabio, de eigenaar, staat net het terras rondom de olijfgaard te maaien. We hebben een schitterend uitzicht op zeven middeleeuwse dorpjes in de Toscaanse heuvels. 's Avonds zijn die dorpjes prachtig verlicht. Fabio leidt ons rond over het landgoed en vertelt over de olijfolie die hij maakt en de honing. Eerst bloeien de acacia's en heeft hij acaciahoning, daarna bloeien de kastanjes, die een veel donkerder honing geven. Van allebei krijgen we een potje van hem mee.

Natuurlijk moeten we ook koffie drinken. Fabio leert ons hoe je dat op echte Italiaanse wijze in de cafetière doet. Uiteraard moet je de koffie niet aanstampen, zoals die barbaren in Napels doen (en wij thuis ook, dat vertellen we maar niet...). Nadat alle knopjes en schakelaars zijn besproken (licht, electriciteit in ons huis, electriciteit van de andere twee huizen, water voor de douche, draaiknop voor water voor het toilet, gastank) en manlief vriendelijk knikkend naar Fabio mij ondertussen toefluistert dat hij het rappe Italiaans niet helemaal volgt, maar dat we er vast wel uitkomen, zwaaien we Fabio uit.

De volgende dag is het regenachtig weer. Tijd voor ons supermarktuitje. San Daniele ham, culatello (letterlijk: dikke kont, een heerlijke worst van varken gemaakt), vitello tonnato, buffelmozzarella, nog meer pesto en een paar lokale kazen voor de anti pasti van vanavond. Limoncello en aperol om de anti pasti mee weg te spoelen. Aperol is mijn zomerdrankje 2011. Als ik terugdenk heb ik ieder jaar wel een drankje dat ik de hele zomer door drink. Vorig jaar was het gin-tonic, dat jaar daarvoor was ik verslaafd aan de jiggers (martini-bitter lemon), in 2009 was het prosecco en nog eens prosecco en ik kan me ook heel wat roséjaren herinneren. En nu is het dus aperol. Aperol-soda welteverstaan. Waarbij de soda in dit geval San Pellegrino is, om het lekker Italiaans te houden. Met prosecco is het trouwens ook erg lekker.

Later die week gaan we nogmaals naar de supermarkt, nu voor de inkopen voor thuis. Pakken spaghetti, lasagnebladen, cannolirolletjes (yes, yes, als ik thuis ben meteen maken!), savoiardi (lange vingers voor de tiramisu, maar dan veel knapperiger en dikker dan die in Nederland) en amaretti die ik gebruik voor taartbodems. Everzwijnworstjes, pancetta, salame di Toscane, een doos wijn en een paar flessen aperol. En truffelhoning, crostini di Toscane (een soort paté), mostarda di Cremona, fagiolibonen en orzo. Van orzo heb ik nooit echt de zin gezien. Het is een soort tarwe, je kookt het, net als rijst, en eet 't ook zo. Supervoedzaam en smakeloos. Tot ik in Toscane een schoteltje orzo bij de anti pasti misti kreeg. Klaargemaakt zoals risotto, superromig. Zo ga ik het thuis ook proberen.