Deze week in het nieuws:
Man veroordeeld voor morsen whisky
JOHANNESBURG - Een Zuid-Afrikaan die whisky morste nabij president Jacob Zuma is daarvoor woensdag veroordeeld. In september wordt de strafmaat vastgesteld en aanklagers hebben gevraagd om een boete. De Zuid-Afrikaan, Daryl Peense, morste vorig jaar bij paardenrennen in Durban wat van zijn whisky in de buurt van de president. Naar eigen zeggen was hij dronken en is de vloeistof op niemand terechtgekomen. "Het heeft mijn leven verwoest", aldus Peense. Hij zei dat de kosten voor de rechtszaak hem financieel geruïneerd hebben.
Het zal je maar gebeuren... maar nog even over dat goddelijke goedje: ik ben dol op whisky. Dat begon ooit met Southern Comfort, een whiskylikeur. Dat dronk net wat stoerder dan een Baileys of Tia Maria, dus ik ging aan de SoCo. Een paar jaar later kwam de eerste fles whisky in huis. Niet die Amerikaanse (die overigens whiskey heet), maar een fijne Schotse. Er wordt overigens ook in Ierland en Canada respectievelijk whiskey en whisky gemaakt. En als je tien keer het woord whiskey of whisky typt wordt het een heel gek woord. Maar ik dwaal af. Voor de niet whisk(e)y-kenners in het volgende blog een snelcursus.
Daar moet ik nog even iets over kwijt. Over niet-kenners. En vooral over kenners. Niet-kenners zijn vaak leuke mensen. Nieuwsgierig naar iets nieuws, bereid om alles te proeven en naiëf in hun smaakomschrijvingen (ja, wel lekker, uhh, smaakt goed ja, uhh, etc.). Kenners hebben het niet zo op de niet-kenners. Kenners (ze noemen zichzelf vaak Connaisseurs) zijn mensen die menen verstand van iets te hebben. In het onderhavige geval whisk(e)y, maar dat kan net zo goed rode wijn zijn, of sigaren, you name it. Kenners etaleren graag hun - het woord zegt het al - kennis. Ze weten veel. Denken ze. Ze proeven ook anders. (hmm... amberkleurig, ruikt naar hooi, ik proef haardvuur, de smaak doet me denken aan die oude public houses, branderig afdronkje. Of: hmm.... fris, ik proef waterige hooglanden, ook een stukje heide... ah! en hij heeft een klein zoetje). Mooie woorden, absoluut. Alleen kun je je daardoor als niet-kenner weleens geintimideerd voelen. Hoe smaakt heide? Hoe smaken waterige hooglanden? En hoe weten die kenners dat? Tja... daar ben je kenner voor. Als ik zo'n kenner tegenkom proef ik vaak in de eerste tonen een stukje eigendunk, daaronder wat nuffigheid en in de afdronk zit absoluut enige zelfvoldaanheid. Verder niets ten nadele van kenners. Maar het lijkt me duidelijk: ik hou van niet-kenners. En van whisky.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten