De service van Magimix

Yes!! Vanochtend kreeg ik een heel vriendelijk mailtje van Magimix - ondanks dat ik het bonnetje nergens meer kan vinden, mag ik de defecte ijsmachine terugsturen en zullen ze mij een nieuwe sturen.

Ik ben zo blij!! Wordt het toch nog vers ijs met Kerst in plaats van een Viennetta ijstaart.

O, heel kort dan even over Viennetta: eerlijk gezegd vind ik ze niet te eten, vooral die met stracciatella. Maar... ik heb er zoveel goede herinneringen aan, ieder jaar met Kerst, en ook met verjaardagen en andere bijzondere gelegenheden kwam er zo'n ijstaart bij ons op tafel.

Nu wil het geval dat wij (de man en ik) vergevorderde plannen hebben voor een 'retrofeestje'. Je weet wel, met een grote schaal bowl, huzarenslaatjes, ragoutbakjes met ragout, garnalencocktail, glaasjes met pepsels, advocaat, dubonnet etc. etc. Klap op de vuurpijl wordt dan natuurlijk de Vienetta ijstaart. Tot die tijd draai ik weer fijn mijn eigen ijs :-).

M'n ijsmachine is kapot...

Snik, haalde ik van de week mijn ijsmachine uit de kast, liep er overal blauwe vloeistof langs. Kapot. Dus. Balen. Een scheur van een van de pootjes naar het midden toe.

Ik naar Magimix mailen, blog erbij om mijn enthousiasme over de ijsmachine te showen. Nu willen ze graag het bonnetje... en ik weet niet hoe het bij andere mensen gaat met bonnetjes, maar bij mij is net dat bonnetje dat ik nodig heb altijd zoek. En echt, ik ben een relatief georganiseerd typje. Ik heb zelfs een 'bonnetjesdoos' voor dit soort gevallen aangeschaft. Alle bonnetjes die ik toevallig bewaar, gaan in de doos. Het bonnetje van de ijsmachine heb ik blijkbaar toevallig niet bewaard...

Nu maar hopen dat Magimix zo lief is ook zonder bonnetje een nieuwe machine te sturen. Anders vrees ik dat dit voorlopig het einde is van mijn ijstijdperk.

I love Nigella!

Het is zover!

Vandaag is het zover; mijn webshop is officieel in de lucht! Wil je zien waar ik de afgelopen tijd druk mee ben geweest? Kijk dan op http://www.anandabeads.nl/.

Starbucks

Starbucks, either you love it, or you hate it. Well, I love it.

Zoals op elke hoek van de straat in New York een deli te vinden is, zo struikel je ook over de Starbucks. Gemiddeld vijf per dag. Gemiddeld. 's Ochtends beginnen met een dubbele espresso. Zo rond tienen een flinke bak Americano (een soort thee met koffiesmaak). Dan na de lunch, als het echt warm is, een Java chip frappucino. Na het diner een white chocolate mocha en de dag afsluiten met een van bovengenoemde varianten, gewoon omdat het kan.

White chocolate mocha blijft favoriet, ook thuis. Vooral in de winter. Het smaakt als warme chocomel met een vleugje koffiesmaak. Zelf maken? Ik heb wat geëxperimenteerd en hier is het recept:

Verwarm een pakje houdbare slagroom (200 ml) met een reep witte chocolade. Draai, zodra de chocolade begint te smelten, het vuur uit. Roer tot alle chocolade is opgelost. Giet in een flesje en bewaar in de koelkast. Voor de koffie: giet ongeveer twee eetlepels van het slagroom-chocolademengsel in een koffiebeker. Schenk er extra sterke koffie over en roer even goed. (Senseo: 1 kopje met 2 pads, Nespresso: de zwarte variant, maar dan lungo, volautomaat: 2 espresso).

Er zwerven op het internet overigens meerdere recepten voor WCM rond, zoals deze. Maar omdat ik geen zin heb om voor elke kop white chocolate mocha mijn steelpan af te wassen, en bovendien van romig en vet houd, doe ik 't op deze manier.

Eten in NY

Eten in New York is fantastisch, althans, als je weet hoe. Heb je bakken met geld, ga dan in een van de toprestaurants eten. Zo niet, of geef je je geld liever uit op Fifth Avenue, ga dan naar een deli. Het is even wennen in New York. Mijn interpretatie: de huizen zijn klein, een keuken neemt alleen maar extra plek in, mensen zijn druk en koken kost tijd. Dat zullen ongetwijfeld een paar van de redenen zijn waarom er op elke straathoek een deli te vinden is.
En daar eten is lekker, maar dan ook echt lekker. Tuurlijk zit er verschil in de deli's, maar degenen die wij uitgeprobeerd hebben waren stuk voor stuk goed. Het leuke van de deli is dat alles - zoals alles in NY - 'customized' is. Dat betekent indirect dat mensen met keuzestress vooral geen deli zullen bezoeken.

Neem bijvoorbeeld salade. Welke blaadjes wil je? Botersla, ijsbergsla, krulsla, spinazie, rucola, gemengde sla... Vlees of vis? Vlees? Rundvlees, varkensvlees, kip, eend? Gebakken, gegrild of gestoomd? En dan versier je je salade met een bijna onuitputtelijke lijst groenten en aanverwanten. Van alfalfa tot zeewier. Olijven, tomaten, mais. Alle groenten die je kunt verzinnen. En nog veel meer. En dan de dressing (vier gewone varianten, twaalf light versies, inclusief bij elke versie het aantal caloriën vermeld). Maar dan heb je dus ook jouw eigen unieke salade. Dus.

Wat ons opviel: eten in NY is, als je niet naar een 'echt' restaurant gaat, vooral een kwestie van 'even snel'. Je loopt een deli binnen, bestelt je eten, gaat zitten, en een half uur later sta je weer op straat. Niet echt romantisch. Ook bij de restaurants waar we geweest zijn waren er verschillende shifts per avond. De service is top, alles voor de customer (of voor de tip, zo je wilt), maar je wordt wel geacht snel te bestellen. Heb je je keuze nog niet gemaakt? Geen probleem, i'll be back, wordt je met een brede glimlach medegedeeld. En twee minuten later is ze weer terug, of het al gelukt is.

En wil je toch uitgebreid de tijd nemen voor je eten? Wandel vanuit je hotelkamer naar de deli op de hoek, haal allemaal lekkere dingen to take away. Ga vervolgens terug naar je hotelkamer. Spreid twee handdoeken uit op bed die dienst doen als 'picknickkleed'. Zet de TV op honkbal en geniet.

Jello shots

Ken je jelly pudding? Enorm populair in Groot-Brittannië en de VS. (Ook gewoon te koop bij AH, ik geloof van Dr. OEtker ofzo, die bij ons in huis gewoon dokter OEtker blijft heten. Dokter Utker krijgen wij onze strot niet uit). Jelly pudding dus. Je kan er waanzinnige dingen mee doen, bijvoorbeeld allemaal verschillende kleurtjes maken, in blokjes snijden en 'n grote berg van maken met fruit en slagroom. Kleurrijk (en vrij chemisch) toetje.

Gisteren keek manlief naar 'n programma op TV en ineens zei hij 'dat moet je ook 's maken, Jello shots, met wodka'. Nu wilde het toeval dat ik nog twee pakjes Jello in de kast had staan (van onze vakantie vorig jaar in de VS) en wodka hebben we altijd in huis, dus... experimenteren maar. Te lui om het recept op te zoeken heb ik zelf het volgende bedacht:

Doe de Jello in een schaal en mix met 200 ml kokend water. Als alles is opgelost giet je er 300 ml wodka bij. Doe in leuke kleine shotglaasjes en laat een paar uur opstijven in de koelkast. Ik krijg al visioenen van mijn verjaardag; een tafel vol verschillende kleuren Jello shots, en einde van de avond alle visite laveloos. En nu ik toch bezig ben: in principe kun je natuurlijk iedere drank omtoveren tot een gelatineshotje. Recept?

Vier blaadjes gelatine weken in koud water. Oplossen in 100 ml kokend water. Giet er 400 ml drank bij en schenk meteen in shotglaasjes. Opstijven in de koelkast. Wat dacht je van cointreau (versier met schijfje sinaasappel), of amaretto (laat eerst een blanke amandel in het glaasje vallen voor je de mix erin schenkt) of bessenjenever (voor de coole kleur). Ik stop, voor mensen gaan denken dat ik van 'n drankje houd ;-).

Nocino

Zoals gezegd kreeg ik voor mijn afscheid de ingrediënten om een fles Italiaanse walnotenlikeur te maken, ofwel Nocino. Zelf likeur maken is supersimpel, supersnel en geeft een intens bevredigend gevoel. Men neme een fles wodka. Giet er een beetje uit, prop de fles vol met een stuk of 8 walnoten, een kaneelstokje, een kruidnagel of 16 en een theelepeltje versgeraspte nootmuskaat. Laat 40 dagen staan op een lichte plek en zeef. Doe er 300 gram suiker bij, op laten lossen en klaar is de likeur!

Nog even over cupcakes

In de Elle Eten las ik laatst dat cupcakes zooo 2008 zijn. Kom ik aan met mijn pas in New York gekochte aanwinst:

Laten we 2012 uitroepen tot cupcake-revival-jaar. Back to the 2008's! Oh, daar komt de inspiratie; wat dacht je van: 2012 - elke week een cupkeek? In de lente zachtgroene en barbieroze cupcakes, eind april Oranje cupcakes, met 't EK rood-wit-blauwe cupcakes, cupcakes met chocola, cupcakes met fruit, hartige cupcakes... hmm... misschien toch eens serieus overwegen.

Nog zo'n hotspot...

En ineens kwamen we in New York langs Magnolia Bakery, waar de dames uit Sex and the City hun cupcakes halen, zie hier. Wij natuurlijk ook naar binnen voor zo'n overheerlijke Red Velvet cupcake.

Toen Harry en Sally elkaar ontmoetten...

... Gingen ze op een gegeven moment lunchen bij Katz Delicatessen, alwaar het - hoogstwaarschijnlijk - beroemdste gefakete orgasme allertijden plaatsvond. Even die briljante scene terugzien? Check .

Uiteraard stond Katz Delicatessen en het beroemde broodje pastrami op het things-to-do lijstje voor New York. Zie hier de foto's (en heeft die man echt niet door dat hij aan HET tafeltje zit??):

Sorry!

Ik schaam mij diep. Echt waar. Ik heb jullie - mijn trouwe bloglezers - verwaarloosd, en flink ook! Gelukkig heeft de AH een heel scala aan kant-en-klaarmaaltijden, want ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat mijn witte contentloze pagina's hebben gezorgd voor dito ontbijt-, lunch- en dinerborden. Ik ga er voor het gemak (en voor mijn eigen gemoedsrust) even vanuit dat iedereen de blogloze anderhalve maand heeft overleefd. Maar ik vind wel dat ik een kleine uitleg verschuldigd ben, want wat heb ik dan de afgelopen tijd gedaan?

Nou, dat begon met een erg fijne vakantie in New York (wereldstad, moet je zien, binnenkort de foto's!) en een jetlag die bijna een week duurde. Daarna een schitterende bruiloft in Italië van zwager & schoonzusje. Toen was het inmiddels half september, kwam ik nietsvermoedend terug op mijn werk en kreeg ik te horen dat mijn baan is komen te vervallen. Slik, schrik. En ja, sindsdien heb ik dus alle tijd om uitgebreide zesgangendiners te bereiden, maar emotioneel moest er eerst het een en ander rechtgezet worden.

Eergisteren was mijn officiële afscheid, vandaag de officiële start van een nieuw begin. De druk is meteen opgevoerd: ik kreeg twee kookboeken (Jamie's Italië, si si en Nigella's Express), hadden ze van mijn verlanglijstje op mijn blog geplukt, slim!! En een kadobon van Oldenhof. Heerlijk om alvast te fantaseren wat ik daarmee ga doen... een pepermolen van Peugeot, een Wesco afvalbak (staat al eeuwen op het verlanglijstje), een Le Creuset pan (idem), het nieuwste kookboek van Yvette van Boven - Home Made Winter of Easy Curry van Madhur Jaffrey...

Van een dierbare collega heb ik de ingrediënten gekregen voor Nocino, Italiaanse walnotenlikeur, met walnoten uit eigen tuin. Vorig jaar, in de tijden voor mijn blog, heb ik al eens geëxperimenteerd met likeur maken. Dat is goed bevallen. Binnenkort hier mijn Nocino experiment met foto's.

Naast al dat is gebeurd ben ik ook druk geweest met mijn andere projecten. Al eerder heb ik wat foto's op mijn blog gezet van mijn knutsel- & frobelzutjes. Mijn knutsels zijn inmiddels geëvolueerd tot prachtige armbanden, oorbellen en suncatchers en binnenkort open ik een webshop. Zodra 't zover is, geef ik hier de url.

Tot morgen!!

Nog heel even stil...

Geniet nog even van de stilte, vanaf morgen wordt er weer geblogd! Klik op stilte met geluid.

New York, here we come!

Bijna op vakantie! Over minder dan een week zitten we in The Big Apple. En daar moéten we natuurlijk langs Magnolia Bakery en Katz Delicatessen. Mocht er iemand nog leuke eettips hebben: die zijn meer dan welkom!

Ik ben er dus even tussenuit, maar na de vakantie weer helemaal terug met allemaal lekkere recepten (en foto's en verhalen van New York natuurlijk).

Kletskoppen van Cees Holtkamp

Het boek 'De Banketbakker' van Cees Holtkamp bevat alle basisrecepten die je nodig hebt om de heerlijkste koekjes, cakes, taartjes en natuurlijk de beroemde garnalenkroketjes te maken. De recepten zijn over het algemeen vrij eenvoudig; korte ingrediëntenlijstjes, korte beschrijvingen, het ziet er simpel uit. Normaal gesproken ben ik niet zo van de kookboeken-zonder-plaatjes, maar de vormgeving van dit boek is mooi, eenvoudig en klopt gewoon. Echt een klassieker om in de boekenkast te hebben staan.

Nu kwam er laatst familie op de koffie en ik had geen koekjes meer in huis, maar wilde toch iets lekkers maken. Gelukkig puilen mijn voorraadkast en koelkast uit, dus ik ging op zoek naar een recept voor koekjes en kwam uit bij de kletskoppen.

Fantastisch recept, binnen 10 minuten liggen ze op de bakplaat en 5 minuten later kunnen ze weer uit de oven. Zo heb je in 15 minuten verse koekjes op tafel staan. O, en ze zijn ook nog eens veel lekkerder dan kletskoppen uit de supermarkt, die meestal met pinda's worden gemaakt.

Kletskoppen

30 gram zachte roomboter

100 gram witte (basterd)suiker

20 gram melk

mespunt kaneel

mespunt zout

30 gram amandelschaafsel

50 gram bloem

Verwarm de oven voor op 180 graden. Laat de boter half smelten in de magnetron. Meng met de suiker en de melk, kaneel en zout. Voeg het amandelschaafsel en de bloem toe en roer even goed door. Vorm op een bakplaat hoopjes van het mengsel (ongeveer ter grootte van een walnoot), met een flinke tussenruimte. Zet de bakplaat in de oven en houd de koekjes goed in de gaten. Na een minuut of twee lopen ze helemaal uit. Zodra ze aan de buitenranden bruin beginnen te worden zijn ze klaar. Haal de koekjes uit de oven. Ze zijn nu nog zacht, maar zullen binnen enkele minuten lekker hard worden. Bewaar in een afgesloten trommel.

Recensie Restaurant 'Southern Cross' in Heemstede

Al een tijdje geleden beloofde ik te bloggen over restaurant Southern Cross in Heemstede. Op een zaterdag gingen de man en ik, zoals wel vaker, herten spotten in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Na een half uur in de plensende regen en een score van vier herten, vonden we het welletjes en zijn we naar Heemstede gereden om een hapje te eten bij Australisch restaurant Southern Cross.

Een warm onthaal in een mooi Australisch interieur. Terrakleurige muren, behangen met de bekende gele waarschuwingsborden, didgeridoo's en aboriginal art. Het was zo druk dat we ons voorgerecht aan een bartafel genuttigd hebben. De prijzen zijn aangenaam (drie gangenmenu voor 32,50 euro) en de menu- en wijnkaart nog aangenamer. Er wordt op goed niveau gekookt, verfijnde gerechten met veel smaak.

Vooraf namen we de coquilles en salade van emu. Als hoofdgerecht voor mij de lamsfilet met muntspinazie en asperges en voor mijn tafelgenoot de barramundi met een fantastische Maleisische chilisaus. Als nagerecht de lekkerste cheesecake ooit.

Al met al een fantastisch restaurant om voor een leuke prijs goed te kunnen eten. En omdat het Australisch is en er dus vooral met Australische producten gewerkt wordt, staat er weer eens iets anders op de kaart dan de standaardgerechten. Wil je alvast in de stemming komen? Ga dan naar www.southern-cross.nl.

Twee keer makreel

Makreel... een van mijn lievelingsvissen. En dan de gerookte variant. Voor als ik snel iets lekkers voor op een toastje op tafel wil zetten. Makreel is goedkoop, bevat veel vitamine B12 en staat niet op de 'verboden lijst', voor als je zonder gewetensbezwaren een visje wilt happen.

Hoe klaar te maken?

Men neme een makreel. Haal de huid en het vet eraf met een mesje. Ontdoe de makreel van de graten. Meng de ene helft van de makreel met 50 gram gesmolten boter en een snuf zout. Meng de andere helft met twee eetlepels crème fraiche en een flinke theelepel mierikswortel. Toastjes of stokbroodjes erbij et voila!

Nigella's chocolademousse

Ooit kwam de Goddelijke Huisvrouw erachter dat ze marshmallows kon gebruiken in plaats van ei. En zo werd deze chocolademousse geboren. De marshmallows zorgen ervoor dat de mousse stevig wordt en de smaak is heerlijk, anders dan gewone chocolademousse, maar zeker het proberen waard. Bovendien vind ik deze mousse gemakkelijker te maken dan klassieke chocolademousse op basis van eieren. Ik zag Nigella Lawson de mousse maken in 'Nigella's Express', zij maakte de melkchocoladebruine versie. Onderstaand recept is iets aangepast, omdat ik erg van witte chocolade houd.

Witte chocolademousse

150 gram marshmallows

50 gram boter

250 gram witte chocolade

4 eetlepels water

300 gram slagroom

1 eetlepel vanille essence

Verwarm de marshmallows met de boter, chocolade en het water tot alles net gesmolten is. Klop de slagroom stijf met de vanille essence en meng het marshmallow-chocolademengsel erdoor. Schep in mooie coupes en laat een uurtje opstijven in de koelkast.

Tortilla

Nog zo'n heerlijk gerecht waarin je allerlei restjes kunt verwerken. De basis van een tortilla vormen zes eieren & een flinke portie geduld. Aardappel is ook een veel voorkomend ingrediënt. Oftewel: heb je wat gekookte aardappels over van de vorige dag? Snijd ze in plakjes of blokjes, snijd er een uitje bij, en wat spekjes, gooi alles in een koekenpan en bak even. Zet het vuur zo laag mogelijk. Kluts de zes eieren met wat zout en een scheutje room. Giet het eimengsel over de aardappels heen. Deksel op de koekenpan en 15 tot 20 minuten geduld. Hoe lager het vuur, hoe mooier de tortilla gaart. Als de tortilla van boven gestold is en twee keer zo hoog als toen je alles in de pan deed, is hij klaar. Nu is het de kunst om de tortilla vanuit de koekenpan heel op een bord te krijgen en er mooie punten van te snijden. Zowel warm als koud erg lekker. Op de foto: tortilla met aardappel, dille en geitenkaas. Ook courgette combineert lekker. Of gerookte zalm. Of chorizo. Eigenlijk kan alles er wel in.

Absint

Op het gevaar af dat ik voortaan door het leven ga als 'zij-die-wel-van-een-drankje-houdt', volgt hier nog een blog over alcohol. Specifieker: absint. Absint is drank met een verhaal. En dat verhaal gaat als volgt: in vroeger tijden (wij spreken hier de 19e eeuw) stond absint bekend als De Groene Fee. Het drankje was, vanwege de hallucinerende eigenschappen, een bron van artistieke inspiratie. Van Gogh schijnt zijn 'gele periode' aan de absint te danken te hebben. Begin twintigste eeuw werd de productie van deze drank, vanwege deze eigenschappen, in een groot aantal Europese landen verboden. Zie hier, de mythe rondom deze drank was geboren. De uitvinder van absint was Henri-Louis Pernod, hij die later hoge ogen gooide met zijn 'Pernod'. Dat Henri-Louis iets had met anijs en venkel moge duidelijk zijn, want evenals pernod smaakt ook absint naar anijs.

Sinds 2005 is in Nederland het verbod op het produceren en verkopen van De Groene Fee opgeheven. Maar de absint in hedendaagse vorm voldoet aan strenge eisen, onder andere een maximale concentratie thujon (de stof in alsem - een van de ingrediënten van absint - die hallucinerend werkt).

Ondanks dat je er geen reuzenkabouters en zilveren regenbogen meer van gaat zien, is het ritueel dat met absint gepaard gaat de moeite waard. Men neme twee vriendelijke bovenburen, een fles absint, suikerklontjes, water en een absintlepel. Vervolgens ga je naar http://www.groenefee.nl/ en volg je de instructies. Proost!

Jamie's restaurant afgebrand

Wat een ellende in Groot-Brittanië. Ongelofelijk triest hoe alles daar uit de hand loopt en zich als een olievlek verspreidt. Voer voor massapsychologen. Ook ons aller Jamie Oliver is getroffen. Gisteren stond dit berichtje op http://www.telegraaf.nl/.

"Sterrenchef Jamie Oliver is slachtoffer geworden van de rellen die in Engeland al hele wijken hebben platgelegd. Zijn Italiaanse restaurant in Birmingham, Jamie's Italian, moest geloven aan de vernielzucht van de relschoppers. Dat meldde The Naked Chef zelf op Twitter. 'Jammer genoeg werd mijn restaurant in Birmingham kort en klein geslagen, alle ramen zijn weg, de hele omgeving is afgesloten, ik kan niet openen, al het personeel en de klanten zijn veilig, gelukkig!' twitterde Jamie. Ook andere restaurants in de buurt werden het slachtoffer van vandalisme. De boze kok deed via Twitter een oproep om de relschoppers te bestrijden met 'waterkanonnen, rubberen kogels en een flink pak slaag'."

Een beetje cru is het wel. Jamie Oliver, die kansloze jongeren aan het werk helpt, en nu zelf slachtoffer wordt van deze jongeren. Ik word er ook een beetje bozig van. Het is allemaal zo zinloos. Ik ga mijn melancholische bui maar eens even bestrijden met een groot bord verwarmende pasta met ragu alla Jamie (recept uit Jamie's 30 minuten meals).

Minipizza's

Waarschijnlijk was het Nigella, zij heeft altijd van die slimme recepten. Anyway, ergens las ik dat, als je lui bent en geen uren in de keuken wilt staan (en die gemoedstoestand maak ik nogal eens mee), je pizzabodems van pitabroodjes kunt maken. Sindsdien liggen pitabroodjes standaard bij ons in de kast. Ik ben nogal van de lekkere kaasjes, maar soms hebben we iets teveel kaas en andere restjes in de koelkast staan. Dit recept is perfect om al die restjes weg te werken. De bodem wordt heerlijk knapperig, omdat de pitabroodjes zo lekker dun zijn. Ook als late night snack op een feestje doen ze het goed trouwens.

Minipizza's voor 4 personen

8 pitabroodjes

1 blik 'polpa di pomodori' of tomatenblokjes

alle soorten kaas die je in je koelkast hebt liggen (roomkaas, geraspte kaas, parmezaan, mozzarella, geitenkaas, gorgonzola, cheddar, brie, camembert, je kunt het zo gek niet bedenken of het kan erop, gewoon proberen)

Optioneel: uien, ansjovis, blikje tonijn, tomaatjes in schijfjes, basilicumblaadjes, blokjes courgette, plakjes knoflook, reepjes ham, blokjes kipfilet, olijven etc. etc.

Verwarm de oven voor op 200 graden. Snijd de pitabroodjes doormidden en besmeer iedere helft met de tomatenpolpa. Beleg daarna de rondjes met alles waar je zin in hebt. Schuif ze drie minuten in de oven en eet smakelijk!

Nog één keer ijs... pinda-karamel

Ik weet het, ik had het beloofd, mijn laatste blog over ijs is geweest... ik kan het niet nalaten. Vergeet alle andere smaken die ik heb gemaakt, bij ons komt er alleen nog pinda-karamelijs in. Dat zoete van de karamel, met het zout van de pinda's... heerlijk.

Pinda-karamelijs

Maak eerst de karamelsaus van (zie een van mijn allereerste blogs) en laat afkoelen in de koelkast. Klop twee pakjes houdbare slagroom stijf met een half bakje (125 gram) mascarpone en 100 gram suiker. Doe dit mengsel in de ijsmachine. Voeg, als het ijs bijna klaar is, een handjevol zoute pinda's toe. Doe het ijs in lagen in een grote bak, en giet tussen elke laag flink wat karamelsaus.

Variatie: gebruik gehakte pecannoten in plaats van pinda's.

Bellini

Nu we toch over alcohol bezig zijn... een heerlijk mixje is de bellini. Klassiek Italiaans, erg makkelijk te maken, groot succes. Het dankje komt officieel uit Venetië en werd uitgevonden door Giuseppe Cipriani (ja, die van Harry's Bar, van de carpaccio)

Pureer een groot blik (uitgelekte) perziken op siroop. Je kunt ook verse perziken nemen, maar die in blik geven een aangenaam zoetje. Meng de puree met een fles Prosecco. Giet in een mooie karaf en klaar!

In het originele recept komt er ook nog een scheutje kersenlikeur bij kijken, voor een mooi roze kleurtje. Grenadine kan natuurlijk ook.

Bulgaarse alcohol

Mijn schoonmoeder heeft vrienden en vriendinnen uit de hele wereld en enige tijd geleden had zij een Bulgaarse vriendin op bezoek gehad. Zo begint het verhaal over een mysterieus, doorzichtig drankje.

Zoals de 'regels der gastvrijheid en op-bezoek-gaan-bij' voorschrijven had de betreffende vriendin de nodige geschenken mede gebracht. Als een wijze uit het Oosten presenteerde zij haar waren aan mijn schoonmoeder; een glazen flesje gevuld met doorzichtige vloeistof en een grote pot gevuld met groen. 'Wat fantastisch, dank je wel' riep mijn schoonmoeder - niet wetend wat ze in handen gekregen had - volgens bovengenoemde etiquetteregels.

De vloeistof bleek lokaal gestookte alcohol. De pot bevatte 'pittige' pepertjes in 't zuur. Mijn schoonmoeder was - net terug van vakantie uit Noord-Duitsland en, naar later bleek, op het nippertje ontsnapt aan EHEC, enigszins terughoudend geworden met het proeven van onbekende waren uit onbekende buitenlanden. De pot en het flesje was een droevig lot beschoren op een van de keukenplankjes. Schoonmama trotseerde boze vriendinnen blikken en doorstond opmerkingen als 'heb je het nu nog steeds niet geproefd, ik heb het speciaal voor jou meegenomen... ' alles in het belang der algehele gezondheid.

Op een schone dag kwam de schoondochter langs. 'Ah, jij met jouw blog, jij durft dit wel te proeven', was de opmerking die haar ten deel viel. Enigszins huiverig, doch dapper, proefde de schoondochter een slokje van de doorzichtige vloeistof. Om direct daarna in extase te roepen: 'Huisgestookt??? Dit is lekkerder dan Stolichnaya!!!' Om daarna een lekkere hap te nemen van de pepers. Nu houd ik best van een beetje pittig, maar ik blijf een Hollandse, dus mijn smaakpapillen zijn niet echt goed ontwikkeld op de schaal van capsaicine. De opmerking van mijn schoonmoeder: 'Kijk nou, ze wordt helemaal rood', zegt voldoende...

El Bulli dicht...

Het was al een tijd geleden aangekondigd, maar nu is het echt zover... restaurant El Bulli in Rosas aan de Catelaanse kust is dicht. Zaterdagavond was de laatste avond dat Ferran Adria zijn kookkunsten tentoonspreidde. El Bulli wordt nu een onderzoekscentrum waar Ferran Adria zich verder gaat verdiepen in het moleculair koken. *Snik*, daar gaat mijn grote droom. Op de eerste plek van mijn lijstje to-do-before-I-die stond 'Eten bij El Bulli'. De kans op het vervullen was sowieso niet erg groot, omdat El Bulli jaarlijks een miljoen (ja echt, ik overdrijf niet, één (1) miljoen) aanvragen krijgt en er slechts plek is voor 50 gasten per avond en het restaurant slechts zes maanden per jaar open is.
Het mooie van het verhaal is wel dat ons misschien nog spectaculaire ontdekkingen te wachten staan. Ferran Adria heeft zoveel betekent voor het hedendaagse koken op topniveau, als juist hij zich verder gaat verdiepen in het moleculair koken, dan ben ik benieuwd waar hij mee gaat komen. We houden hem in de gaten!

Snelcursus whiskyconnaisseur

Stel, je hebt geen verstand van whisky, maar je wilt er wel over kunnen meepraten, of je vrienden verbluffen met je kennis. Lees dan onderstaande snelcursus. Vijf minuten en je praat een aardig mondje mee.

• Whiskey uit Ierland en de V.S. heet whiskey;
• Whiskey uit Schotland en Canada heet whisky;
• Concentreer je op één land, zeg Schotland. De andere landen vind je gewoon niet interessant (gebruik als je dit meldt je nuffige gezichtsuitdrukking);
• Blended whisky's maken 95% van het totaal uit, en zijn dus voor de niet-kenners. Als kenner drink je alleen single-malt whisky's, waarmee je meteen 95% van de whisky's elimineert (en daar dus ook niets over hoeft te weten, dat is namelijk beneden jouw niveau);
• Het volgende moet je even uit je hoofd leren, lees het een week lang elke dag even door en je weet het (bron: Wikipedia): Er zijn vier whiskygroepen die worden ingedeeld naar de geografische ligging van de distilleerderij:
  
  • Highland malt; van de hooglanden boven de lijn Dundee-Greenock
  • Lowland malt; uit het gebied ten zuiden van deze lijn
  • Islay malt; van het eiland met die naam
  • Campbeltown malt; van stokerijen op de Mull of Kintyre, dat is het Zuid Westelijke gebied van het schiereiland Kintyre in Zuid West Schotland.
  De Highland regio is erg groot en wordt vaak verder onderverdeeld in:
  
  • Northern Highlands
  • Western Highlands
  • Eastern Highlands
  • Speyside, in deze regio ligt de hoogste concentratie distilleerderijen.
  • Islands (Arran, Mull, Jura, Skye, Orkney)
• Kies nu een of twee specifieke gebieden die jouw favorieten worden. Laten we zeggen Islay malt whisky's en Speyside whisky's. 
• Islay whisky's hebben als kenmerk dat ze ziltig en naar jodium smaken, turfachtig en rokerig zijn.
• Speyside whisky's hebben als kenmerk dat ze elegant, complex en bloemig zijn.
• Woorden als complex en elegant zijn overigens altijd prima om smaken te omschrijven.
• Kies nu je specifieke whiskey, een lijst kun je vinden op Wikipedia.
• Voor de Islay kiezen we in dit geval Bowmore (of Laphroig als je een echte die-hard bent en het woord kunt uitspreken: laafroik). Leer de facts die je op Wikipedia vindt uit je hoofd en omschrijf de whisky als 'de beste ter wereld'. Als mensen dat betwisten toon je ze opnieuw je nuffige gezichtsuitdrukking. Jij bent tenslotte de kenner.
• Voor de Speyside kiezen we voor Tomintoul single malt, een van de onbekendere Speysides, dus zullen weinigen je overtroeven met hun kennis van deze whisky.
• Zorg dat je van beiden altijd een fles in huis hebt.
• Tot slot: drink je whisky noooooit met ijsklontjes. Vraag om een pipetje en druppel een of twee druppels water in je glas om de smaken los te maken.  

Whiskydrinkers opgepast!

Deze week in het nieuws:

Man veroordeeld voor morsen whisky
JOHANNESBURG - Een Zuid-Afrikaan die whisky morste nabij president Jacob Zuma is daarvoor woensdag veroordeeld. In september wordt de strafmaat vastgesteld en aanklagers hebben gevraagd om een boete. De Zuid-Afrikaan, Daryl Peense, morste vorig jaar bij paardenrennen in Durban wat van zijn whisky in de buurt van de president. Naar eigen zeggen was hij dronken en is de vloeistof op niemand terechtgekomen. "Het heeft mijn leven verwoest", aldus Peense. Hij zei dat de kosten voor de rechtszaak hem financieel geruïneerd hebben.

Het zal je maar gebeuren... maar nog even over dat goddelijke goedje: ik ben dol op whisky. Dat begon ooit met Southern Comfort, een whiskylikeur. Dat dronk net wat stoerder dan een Baileys of Tia Maria, dus ik ging aan de SoCo. Een paar jaar later kwam de eerste fles whisky in huis. Niet die Amerikaanse (die overigens whiskey heet), maar een fijne Schotse. Er wordt overigens ook in Ierland en Canada respectievelijk whiskey en whisky gemaakt. En als je tien keer het woord whiskey of whisky typt wordt het een heel gek woord. Maar ik dwaal af. Voor de niet whisk(e)y-kenners in het volgende blog een snelcursus.

Daar moet ik nog even iets over kwijt. Over niet-kenners. En vooral over kenners. Niet-kenners zijn vaak leuke mensen. Nieuwsgierig naar iets nieuws, bereid om alles te proeven en naiëf in hun smaakomschrijvingen (ja, wel lekker, uhh, smaakt goed ja, uhh, etc.). Kenners hebben het niet zo op de niet-kenners. Kenners (ze noemen zichzelf vaak Connaisseurs) zijn mensen die menen verstand van iets te hebben. In het onderhavige geval whisk(e)y, maar dat kan net zo goed rode wijn zijn, of sigaren, you name it. Kenners etaleren graag hun - het woord zegt het al - kennis. Ze weten veel. Denken ze. Ze proeven ook anders. (hmm... amberkleurig, ruikt naar hooi, ik proef haardvuur, de smaak doet me denken aan die oude public houses, branderig afdronkje. Of: hmm.... fris, ik proef waterige hooglanden, ook een stukje heide... ah! en hij heeft een klein zoetje). Mooie woorden, absoluut. Alleen kun je je daardoor als niet-kenner weleens geintimideerd voelen. Hoe smaakt heide? Hoe smaken waterige hooglanden? En hoe weten die kenners dat? Tja... daar ben je kenner voor. Als ik zo'n kenner tegenkom proef ik vaak in de eerste tonen een stukje eigendunk, daaronder wat nuffigheid en in de afdronk zit absoluut enige zelfvoldaanheid. Verder niets ten nadele van kenners. Maar het lijkt me duidelijk: ik hou van niet-kenners. En van whisky.

Guacamole

Hoe houd je guacamole groen? De algemene tip is de pit in de saus te laten liggen. Het helpt inderdaad iets, maar de guacamole verkleurt wel. Mijn tip: voeg een eetlepel crème fraiche toe. Klopt, het is dan geen authentieke guacamole meer, maar het helpt wel, en de smaak is er niet minder om.

Op het internet zijn talloze recepten te vinden, hieronder mijn favoriet:

Guacamole

Ingrediënten:
2 avocado's
1 sjalot, gesnipperd
1 tomaat, in kleine blokjes
flinke scheut citroensap
1 eetlepel crème fraiche
beetje zout, naar smaak

Prak de avocado's met de crème fraiche fijn. Roer de sjalot, citroensap en tomaat erdoor. Als je de guacamole niet meteen opeet, kan het natuurlijk geen kwaad om de pitten erin te leggen.

Mexicaanse tortillachipsschotel

 

Ah... weer een too-easy recept, klaar in 10 minuten, groots effect op tafel.

Mexicaanse schotel

Ingrediënten voor 4 personen:

250 gram gehakt

1 blik chilibonen

1 blik zwarte bonen
1 bosje lente-ui
peper/zout

1 zak tortillachips naturel

200 gram geraspte kaas

Bak het gehakt rul. Laat de zwarte bonen uitlekken en voeg ze samen met de (niet-uitgelekte, want de saus is heerlijk) chilibonen aan het gehakt toe. Hak de lente-ui in stukjes en bak ze nog 'n minuutje mee. Voeg peper en zout naar smaak toe.

Doe alles in een grote schaal, verdeel de tortillachips langs de rand, strooi de geraspte kaas erover en zet het geheel 3 minuten onder de hete grill, totdat de kaas gesmolten is.

Serveer met crème fraiche, tacosaus en guacamole (zie volgende blog).