Review Jamie Magazine

Sinds zijn eerste kookboek uitkwam heeft Jamie Oliver veel bereikt. Hij heeft inmiddels twaalf kookboeken op zijn naam staan. Hiervan heb ik er een groot aantal in mijn boekenkast staan. Mijn laatste aanschaf is 'Jamie's Reizen'. Op mijn verlanglijstje staan nog 'Jamie's Italië' (hoe is het mogelijk dat een Italië freak als ik dat boek nog niet heeft?) en 'Thuis bij Jamie'. Van een aantal boeken is ook een televisieserie gemaakt (op dit moment is 'Jamie in 30 minuten' te zien op RTL4, dinsdagmiddag 16.30 uur.

Een aantal jaren geleden heeft Jamie een kruistocht gevoerd voor gezonde voeding op Engelse scholen. Jamie kreeg het voor elkaar dat scholen in heel Engeland vette happen, frisdranken en chocoladerepen de deur uitdeden en inruilden voor verse en gezonde alternatieven. Hij heeft hiermee een ware kookrevolutie teweeg gebracht. Ik durf te stellen dat geen enkele chefkok zoveel invloed heeft gehad op de hedendaagse eetcultuur als Jamie Oliver. Voor mij is hij de Escoffier van de 21e eeuw.

Gennaro Contaldo bracht Jamie de liefde voor Italiaans koken bij. De twee openen dit jaar het twintigste (!!!) Jamie's Italian Restaurant. Ook heeft Jamie een keten met Fifteen Restaurants, waar kansarme jongeren worden opgeleid tot horeca professionals. De kracht van Jamie Oliver is in mijn ogen dat hij constant blijft vernieuwen. Net als je een beetje Jamie-moe lijkt te worden, komt hij weer met een geweldig initiatief waardoor je niets anders kan dan hem respecteren en bewonderen.

En nu is Jamie Magazine in het Nederlands verkrijgbaar. Het blad bestaat in Groot-Brittannië al drie jaar en ik was erg nieuwsgierig naar de Nederlandse editie. Voor iemand die zo van koken en eten houdt, vind ik dat er te weinig kooktijdschriften zijn. Ik mis nog steeds de TIP Culinair. De Delicious is fantastisch, veel moderner, internationaler, maar niet vergelijkbaar met de TIP. Foodies magazine is leuk, La Cucina Italiana geweldig, de Allerhande heeft een paar jaar geleden een omslag gemaakt naar 'het moet weer simpeler' en is sindsdien niet meer wat het is geweest, de Boodschappen is fijn, en toch kom ik tekort. Mijn honger naar kooktijdschriften is lastig te stillen, maar gelukkig is er nu Jamie Magazine.

Het eerste nummer staat in het teken van Italië, hoe kan het ook anders. En, eerlijk is eerlijk, ik ben lyrisch over het blad. Het staat boordevol recepten, achtergrondartikelen en Jamie-info. De vormgeving is schitterend, hip en modern. Ik ben verkocht. Het blad verschijnt 6 x per jaar en als je nu een abonnement neemt, krijg je er Jamie's Reizen bij cadeau.

Jamie Oliver, mijn held

Al vaker heb ik geblogd over mijn heldin, Nigella Lawson. Nu ga ik een paar blogs vullen met mijn held, Jamie Oliver. Het was Jamie die ervoor heeft gezorgd dat ik echt ging koken. Toen ik op kamers ging, kwam ik erachter dat iedere dag patat-met-kroket ten eerste niet in mijn budget paste en ten tweede niet het meest gezonde maal ter wereld was. Op een dag liep ik met mijn moeder in de boekhandel, en daar zag ik de kookboeken van Jamie Oliver liggen. In die jaren was ik vrij bevattelijk voor mannelijk schoon, en aangezien Jamie destijds voor mij in die categorie viel, en ik zeer nieuwsgierig was in hoeverre 'Naked' zou slaan op de illustries van Jamie zelf in zijn boeken, zette ik onder het mom van 'da's handig, mam, kan ik eindelijk echt leren koken' mijn zinnen op 'The Naked Chef' en 'The Naked Chef is terug'. Ik kreeg ze beiden voor mijn verjaardag.

Voor degenen die de boeken nog nooit hebben ingezien: 'Naked' sloeg helaas niet op de manier waarop Chef Jamie het liefst achter het gasfornuis plaatsnam. Op de achterkant van het boek wordt de titel verklaard: 'The Naked Chef gaat om het weglaten van het overbodige, het terugbrengen tot de essentie. Ik laat zien hoe ik thuis kook, eenvoudig, maar toch bijzonder. Met eerlijke ingrediënten, vol smaak. Ik wil met minimale moeite een maximum aan smaak op tafel zetten, om er daarna uitgebreid van te genieten met familie of vrienden Dat is waar koken om draait, dat is wat koken leuk maakt'. Check. Volledig mee eens. Jamie was 23 toen hij dit schreef en zijn eerste kookboek uitbracht.

Ondanks afwezigheid van foto's van naakte Jamies zijn de boeken mij erg dierbaar. De recepten waren voor mij als beginneling makkelijk te maken en hebben mij geinspireerd om te gaan experimenteren met ingrediënten. Een van de recepten die ik vaak gemaakt heb is de 'Carpaccio van rundvlees'. Eigenlijk niets anders dan het kruiden en kort aanbakken van een flink stuk runderfilet en het dan in mooie plakjes snijden. Dit recept was voor mij een openbaring. Zo simpel, zo heerlijk, zo weinig moeite voor een groots resultaat. Zelfgebakken foccacia van Jamie erbij en alle lof viel mij ten deel. Jamie, bedankt!

Havermoutse pap

Na mijn jeugdige bakcarrière is mijn interesse voor koken jarenlang afwezig geweest. Tijdens mijn puberjaren was vooral friet-van-de-snackbar-met-kroketten mijn favoriete gerecht. Omdat mijn ouders allebei erg druk waren met hun kruidenierswinkel, aten we op zaterdag 'iets makkelijks'. Dat 'iets makkelijks' was altijd boerenkoolstamppot met worst. Jarenlang heb ik geen boerenkool kunnen zien, het kwam me echt mijn neus uit. Nu schuif ik graag aan als mijn moeder weer eens haar beroemde boerenkool-met-worst maakt.

Een echte gruwel uit mijn jeugd is havermoutpap. Waar ze het recept vandaan had weet ik tot op de dag van vandaag niet, maar ineens stond er minimaal eens in de week havermoutpap als toetje op het menu. Met bruine suiker, dat dan weer wel. Mijn afkeer voor de pap werd iedere keer groter, ik kreeg het nauwelijks naar binnen. Maar het was gezond, en het was de tijd dat je als kind geacht werd je bord leeg te eten, dus restte mij niets dan tegen heug en meug de pap naar binnen werken. Tegen de tijd dat ik begon te kokhalzen als ik alleen het woord 'havermoutpap' al hoorde, zijn mijn ouders ermee gestopt. Dat was een behoorlijke stap. Het adagium 'eten wat de pot schaft' voerde bij ons thuis de boventoon. Gelukkig kon mijn moeder fantastisch koken, dus daar had ik nooit moeite mee. Op de havermoutse pap na dan....

Soms mis ik de klassiekers van toen wel. Andijviestamppot met spekjes en papstip, groentenstoof, witlofschotel met ham en kaas. De gehaktballen van mijn overleden oma Appel, haar groentensoep-met-balletjes en haar zelfgemaakte appelmoes. De vruchtenbowl van oma K., de cake met het lekkerste korstje ooit van oma K.. Maar het meest mis ik de preischotel zoals mijn moeder hem destijds maakte. Wellicht ga ik ooit Tessa Kiros achterna en maak ik ook een boek met recepten getiteld 'De smaak van mijn herinnering'.

De Goddelijke Huisvrouw

'Hoe word ik een goddelijke huisvrouw' is de titel van een van Nigella Lawson's kookboeken. Ik was daar op mijn achtste al uit: door de meest heerlijke cakes en koekjes te bakken. Vijftien jaar later werd dat inderdaad door mevrouw Nigella Lawson herself bevestigd.

Ik zie mezelf nog staan, als meisje van acht, in de keuken in mijn ouderlijk huis. Donkergroen linoleum op de vloer, een donkere eikenhouten keuken, okergele tegeltjes op het aanrecht. Boven de keukenkastjes een richel met allerhande blikjes van De Ruijter en Pickwick die mijn moeder verzamelde (en die inmiddels mijn huis sieren). 

En daar stond ik dan, het liefst likkend aan de deeghaken van de mixer bij het maken van cakebeslag, of kleine balletjes draaiend voor pre-baked-consumptie van het koekdeeg, ik had al vroeg door wat lekker eten was. Na een gesprekje met Ben&Jerry's jaren later, besloten zij cookie dough ijs te maken. Mijn helden!

Mijn kookbijbel in die tijd was 'Het grote bakboek - wat u zelf bakt smaakt het lekkerst'. De kaft is nu grotendeels versleten, de pagina's liggen los en zijn beduimeld met vette vingerafdrukken. Dit boek is mijn meest dierbare kookboek. Het recept voor cakebeslag heb ik tientallen keren gemaakt (simpel te onthouden: 200 gram zelfrijzend bakmeel, 200 gram suiker, 200 gram boter en 4 grote eieren - 75 minuten op 160 graden) en ik heb gevarieerd met banaan, rozijnen, chocolade etc. Rond Sinterklaas was het recept voor Pepernoten bij mij favoriet (100 gram zelfrijzend bakmeel, 50 gram donkerbruine basterdsuiker, 1,5 theelepel speculaaskruiden, mespunt zout, 40 gram koude, harde boter en 2 el melk - 20 minuten op 175 graden) en tussendoor maakte ik vaak kletskoppen of zoute bolletjes (100 gram zelfrijzend bakmeel,  tl zout, peper, 75 gram koude, harde boter - 25 min op 175 graden).

Mijn moeder zei altijd tegen ons dat we, zolang als de cake in de oven stond, op onze tenen door het huis moesten lopen en heel zachtjes doen. Als je namelijk teveel herrie maakte, dan zou de cake inzakken. Wat een briljante manier om even 75 minuten rust te creëren in huis, we geloofden mijn moeder op haar woord.

Nog steeds ben ik dol op alles wat uit de oven komt. Tegenwoordig maak ik 'moderne versies' van de cake van vroeger, in de vorm van muffins (ik heb een heuse muffinperiode gehad), brownies en cheesecake. Het grote voordeel van het maken van muffins is dat je niet minutenlang hoeft te mixen. Je gooit de natte ingrediënten bij elkaar, en in een andere kom de droge. Beetje mengen, alles bij elkaar gooien en klaar is je muffinmix. En muffins zijn natuurlijk veel sneller klaar in de oven.

En ik kan er niet omheen om het hier toch even te vermelden: de allerlekkerste muffins komen van de Albert Heijn. Het zijn die donkerbruine chocolademuffins met echte stukjes chocolade erin. Lekker klef, een enorme calorieënbom en het ideale 'goedmakertje' op mijn werk. Mocht je in de toekomst iets goed te maken hebben met iemand: try these!!

Paella

Paella is zo'n fantastisch gerecht om restjes vlees, vis en groente in je koelkast weg te werken. Mijn paella is iedere keer anders, maar de basis is altijd risottorijst en - liefst zelfgemaakte - bouillon. Dit keer is het schaaldierenbouillon en deze paella zit vol met gamba's. Meestal doe ik er ook een stuk in blokjes gesneden chorizo bij, voor een lekkere Spaanse smaak. Op internet staan talloze recepten voor paella. Het is echt een gerecht om lekker mee te experimenteren. Hieronder de foto's van mijn meest recente versie.

Maffia spaghetti

Een jaar of twaalf geleden maakte ik met een vriendin een rondreis door Italië. Al afzakkend naar het zuiden kwamen wij op Sicilië terecht. Jong en naiëf als wij waren, sliepen we in het goedkoopste hotel dat er in Palermo te vinden was. Op een dag ontstond er enig tumult. Wij gingen kijken, zagen een paar vreemde mannen staan, en er werd ons gezegd pronto naar onze kamer terug te gaan. Later kwam ik tot de ontdekking dat er een paar maffiosi langsgeweest waren om hun pizzo (protectiegeld) te halen. Dat was mijn allereerste kennismaking met de Italiaanse maffia.

De maffia is nog immer alom aanwezig in het zuiden van Italië en op Sicilië. In Napels heerst de Camorra (zie ook het boek 'Gomorra' van Roberto Saviano, en de film 'Gomorra' die op het boek gebaseerd is). Op Sicilië heeft de Cosa Nostra het voor het zeggen. De Italiaanse overheid bestrijdt de maffia, de laatste jaren steeds harder. In de afgelopen jaren is een aantal maffiakopstukken als Bernardo Provenzano 'de geest van Corleone' en Salvatore Riina opgepakt en veroordeeld tot lange gevangenisstraffen. De strijd is echter nog lang niet gestreden. De organisatie van de maffia zit zo verweven in het leven van de Italianen, dat je de vraag kunt stellen of Italië ooit echt maffiavrij zal zijn.

Al winkelend in de Ipercoop liep ik tegen een heel speciale soort spaghetti aan met het opschrift 'Le terre libere dalle mafie'. Oftewel: de aarde die bevrijdt is van de maffia. Dit is pasta die geproduceerd is op het land dat vroeger in bezit was van maffiosi, die inmiddels veroordeeld zijn. De pasta is ook nog eens biologisch. Een goed initiatief, even smaakvol als gewone spaghetti, maar maffiavrij. Er wordt ook olijfolie en wijn geproduceerd die maffiavrij is.

Op Sicilië is een andere beweging opgestaan, de Addiopizzo. Winkeliers betalen van oudsher pizzo, oftewel beschermingsgeld aan de maffia. Betaal je niet, dan is de kans groot dat je winkel in brand wordt gestoken. Betaal je wel, dan geniet je de bescherming van de machtige maffia organisatie. Veel winkeliers menen geen keus te hebben en betalen braaf hun pizzo. De winkeliers die aangesloten zijn bij de Addiopizzo hebben allemaal een sticker op de deur met deze naam erop. Addiopizzo betekent zoiets als 'Vaarwel beschermingsgeld'. Ga je naar Sicilië en wil je een maffiavrije vakantie vieren? Op http://www.addiopizzo.org/ vind je een lijst met aangesloten winkels, restaurants en hotels. Op deze website staat het onderstaande mooie verhaal over de oprichting van de organisatie.

'Alles is ontstaan tijdens een ontmoeting van vrienden in de zomer van 2004. Wij fantaseerden over het openen van een café. Toen merkte één van ons op: “Wat als ze pizzo van ons gaan vragen?”.
Pizzo is voor Sicilianen een begrip. Het betekent beschermingsgeld. Het is het systeem dat de maffia gebruikt om het gebied onder haar machtssfeer te brengen.
De volgende dag waren de muren, lantaarnpalen en de telefooncellen van Palermo met deze stickers volgeplakt:

Het betekent: “Een volk dat zich laat afpersen, is een volk zonder waardigheid”.
Geheel onverwacht leek de stad te ontwaken, te reageren. Rondom de jongens die tijdens de eerste nacht stickers hadden geplakt, begon zich een groep eensgezinde jonge mensen te vormen.
Zolang nog één iemand pizzo betaalt, zullen wij niet vrij zijn. Want als mijn bakker pizzo afdraagt, betaal ik op het moment dat ik bij hem mijn brood koop, ook mijn deel aan de maffia en onderwerp ik mij zelf daarmee aan de maffia. Zo is het Comité Addiopizzo (lett. Adieu pizzo) ontstaan.

Na de eerste stickers is er een lange weg afgelegd. Het belangrijkste was de ontwikkeling van een nieuwe strategie om de maffia te bestrijden: kritisch winkelen tegen de pizzo. De campagne “Tegen de pizzo, verander je koopgedrag” heeft tot doel een grote groep consumenten in en rond Palermo te vormen, die ondernemingen ondersteunt, die in de weer komen tegen afpersing en die aangifte durven te doen tegen degenen die hen afpersen. '

Smaaktest Cola

Er is een nieuwe cola op de markt: Oggu cola. Volgens de fles een 100% biologische frisdrank waar de makers trots op zijn. De ingrediëntenlijst ziet er inderdaad goed uit: koolzuurhoudend water, biologische rietsuiker en caramel, biologisch sap van citrusvruchten en natuurlijke en biologische aroma's. Kijk, dat zijn ingrediënten die ik snap, die gewoon verkrijgbaar zijn, zonder allerlei chemische rotzooi. De prijs van een 1,5 liter fles is vergelijkbaar met die van Coca-Cola. 

Maar dan de smaak.... De echte coladrinker bij ons thuis is de man, dus die mocht het nieuwe drankje als eerste testen. Zijn conclusie: lekker, anders dan cola, iets frisser van smaak. En inderdaad, het smaakt anders. Sterker nog, als je goed proeft, smaakt het niet echt naar cola. Het is ook veel lichter van kleur, eerder icetea dan cola. Lekker is het zeker, maar in de verste verte niet vergelijkbaar met echte cola.

Naast biologische cola maakt Oggu ook biologische 7-up en fanta. Biologisch is fijn, het klinkt in ieder geval minder ongezond dan de 'echte' frisdranken. De naam Oggu komt overigens uit het Latijn: het is een samentreksel van Organico Gusto (biologische smaak). De filosofie van het merk staat uitgebreid uitgelegd op de website van Oggu: http://www.oggu.com/. Na het lezen van dit verhaal, smaakt het drankje nog lekkerder (en gezonder).

Bitter

Nu ben ik dol op bitter. Gin-tonic, Aperol, Angostura bitter (de bitter der bitters), bittere donkere chocolade, koffie, bier... bitter rules.
Bitter is de smaak die we het laatst leren waarderen. Baby's houden vooral van zoet. Het zoet van de moedermelk is de eerste smaak waar baby's kennis mee maken. Zout en zuur komen later. Daarom worden we zo blij als ze op hun derde olijven lusten of een plakje salami (kijk mijn kind van drie nou, zoooo volwassen al, en hij is ook al bijna zindelijk... *zucht*). Spruitjes en witlof zijn vaak minder geliefd bij kinderen, juist vanwege die bittere smaak (die er overigens tegenwoordig grotendeels uitgeteeld is - helaas).

Teveel zoet is overigens niet goed, althans, onderzoek heeft recentelijk uitgewezen dat teveel zoet de gevoeligheid van de smaakpapillen vermindert, waardoor je nog meer behoefte krijgt aan zoet. (bron: nu.nl)

Maar ik houd dus van bitter. Dacht ik. Tot de bittere smaak begon te overheersen. Het begon bij mijn thee. Die smaakte bitter. Te lang getrokken? 's Avonds pasta Amatriciana (met echte guanciale oftewel wangbuikspek uit Italië). Mjammie, maar bitter. De tomaten? De guanciale? Een dag later smaakte alles wat ik at of dronk bitter, bah. Bitter is lekker, maar je kunt overdrijven.

Gelukkig bood Google zoals altijd uitkomst. De oorzaak blijkt pijnboompitjes te zijn, en die heb ik inderdaad de laatste dagen kwistig over salades gestrooid en in de pesto verwerkt.

Volgens onderzoek wordt de bittere smaak uitsluitend veroorzaakt door Chinese pijnboompitten. Het gaat hierbij echter niet om alle varianten. Het is nog niet onomstotelijk bewezen, maar wetenschappers geloven dat de bittere smaak wordt veroorzaakt door de stof triglyceride. Deze natuurlijke stof zorgt voor een verstoring van de smaakwaarneming. Zoet wordt minder sterk waargenomen, en bitter juist extra sterk. Op de verschillende forums wordt o.a. beweerd dat de bittere smaak ontstaat wanneer de pijnboompitten niet zijn geroosterd, hier wijst echter niets op. Het gaat wel in alle gevallen om Chinese pitten. De bittere smaak ontstaat doorgaans binnen 1 tot 5 dagen na het eten van de verkeerde pijnboompitten. Vervolgens kan het tot zo’n twee weken aanhouden.

Op So Chicken kun je er meer over lezen. De betreffende pitjes die ik gebruikt hebben komen uit een kaasspeciaalzaak, en die komen dus klaarblijkelijk uit China. Bij de Albert Heijn verkopen ze twee soorten pijnboompitten, maar hier staat geen land van herkomst op de verpakking. Vanochtend op de markt verkochten ze pijnboompitten uit Pakistan en uit China. Toch maar eens op zoek naar Europese pitjes, want twee weken lang een bittere smaak in je mond is geen pretje.

Winnaar Gouden Windei

De winnaar van de Gouden Windei verkiezing 2011 van Foodwatch is bekend! En het is geworden... Blue Band Goede Start Witbrood van Unilever (mèt houtvezels).

“Unilever schendt het vertrouwen van zijn klanten met leugens over zijn producten. Unilever heeft zeven jaar lang beweerd dat zijn witbrood dezelfde voedingswaarde heeft als volkorenbrood en daarom goed zou zijn voor kinderen. Dat is onjuist. Tijdens de verkiezing heeft Unilever de tekst op de verpakking van het witbrood al aangepast, mede onder druk van de Reclame Code Commissie." Aldus Foodwatch.

Het volledige persbericht is te lezen op Foodwatch. Gisteren liep ik in de Albert Heijn, en al het Blue Band Goede Start Witbrood had stickers met 35% korting erop geplakt.... In verband met Pinksteren, of zou het toch met de verkiezing te maken hebben?

BBQ

Het BBQ-seizoen is weer begonnen! Ik ben bezig met het organiseren van een BBQ voor ons gehele appartementencomplex. Fijne BBQ recepten zijn welkom, stuur ze als reactie op deze blog.

Hieronder een recept van mijn schoonvader - enigszins aangepast aan mijn eigen smaak. Als we bij mijn schoonouders barbecueën, komt er niets anders op de BBQ dan deze sateetjes, verrukkelijk!

Saté van speklapjes voor op de BBQ

Ingrediënten

heel veel speklappen

10 eetlepels ketjap manis

2 eetlepels sambal

10 eetlepels poedersuiker

gemberpoeder
kerriepoeder
paprikapoeder
sereh
veel geperste knoflook
peper

Meng de ketjap, sambal, poedersuiker en knoflook in een grote schaal. Voeg naar smaak 1 theelepel of meer van de gember, kerrie, paprika, sereh en peper toe. Roer goed door en leg de speklappen een nachtje in de marinade. Rijg ze daarna aan sateprikkers (eerst even in water geweekt om verbranden te verkomen) en leg ze op de BBQ. Als ze bijna zwart zijn, zijn ze klaar!

Foto's Italia 2

Foto's Italia

Tijdens ons vierdaagse tripje naar het Lago Maggiore, liepen we over de markt in Verbania. Daar hebben we groot ingekocht: culatello, salami, cedro (Antonio Carluccio en Gennaro Contaldo zijn hier dol op), gedroogde tomaten, kersen en kazen.

Gratis bier!

Deze kwam ik tegen in een etalage van een delicatessenwinkel in Italië.

Wist je dat...

... Er een handig trucje bestaat om te meten hoeveel spaghetti je nodig hebt? Ik heb toevallig net zo'n spaghettimeter gekocht die voor een tot vier personen gaatjes heeft waar je de spaghetti door kunt steken. Had ik niet hoeven doen, ik las van de week namelijk deze tip:

'Spaghetti meet je door je trouwring, altijd precies voldoende voor de persoon die de ring draagt'.

Niet getrouwd? Stuur een reactie op deze blog, dan zorg ik dat mijn nu overbodige spaghettimeter naar je toe komt :-).

Review boek 'IJs & IJsdesserts'

Voor de tweede keer in mijn leven heb ik het boek 'IJs en ijsdesserts' van Veltman Uitgevers aangeschaft. Een paar jaar geleden heb ik mijn eerste exemplaar weggedaan. Om maar even aan te geven hoezeer ik klaar was met ijs maken, omdat het wat mij betreft elke keer een totale mislukking werd. Maar ik ben bekeerd, door Magimix. Een hele la in de vriezer is gereserveerd voor zelfgemaakt ijs. En dus was het tijd om nog meer inspiratie op te doen dan ik op google al had gedaan. Bij http://www.bol.com/ ben ik door de ijsboeken gaan browsen en daar kwam ik mijn oude boek weer tegen. In een nieuw, kleiner en flexibeler formaat. Meteen besteld.

Ditmaal is het boek het geld meer dan waard. Er staan meer dan 150 ijsrecepten in. Deels standaardrecepten zoals vanille ijs, chocoladeijs en vruchtensorbet. Maar ook heel verrassende recepten: ijs met broodkruim, rozemarijnijs, rabarber-gemberijs en kastanjeijs. Wat me opvalt is dat dit boek zo ontzettend compleet is. Naast de recepten voor ijs wordt veel aandacht besteedt aan garneringen zoals ijshoorntjes, mandjes en sauzen. Ook staan de meest prachtige bombes, terrines en ijstaarten erin. En, heel belangrijk, alle basistechnieken komen aan bod. Roomijs, sorbetijs, parfait, ijs marmeren, ijsvormen gebruiken etc. etc.

Dit boek is helemaal compleet. Echt een must voor de ijsmaker. Nu begrijp ik ook waarom ik helemaal gegrepen ben door het zelfijsmaakvirus: het is een proces waar je al je creativiteit in kwijt kunt. Ik hou van het experimenteren en het bedenken van de meest vreemde, doch lekkere combinaties. Eigenlijk had ik besloten dat dit voorlopig mijn laatste blog over ijs zou worden, maar ik sluit niet uit dat ik me niet aan mijn besluit ga houden...

Saucijzenbroodjes

Het geheim van lekkere saucijzenbroodjes is de vulling. Gebruik geen gehakt, maar ontvelde chipolataworstjes. Snijd bladerdeegplakjes doormidden en leg er een beetje vulling op. Maak er rolletjes van en leg ze op een bakplaat. Bestrijk ze met ei, en bestrooi ze eventueel met sesamzaad. Een minuut of 10 in een voorverwarmde oven van 200 graden. Veel en veel lekkerder dan die vette kleffe dingen uit de supermarkt, wedijverend met de saucijzenbroodjes van de bakker, veel meer voldoening doordat je ze zelf gemaakt hebt en klaar in nog geen 20 minuten inclusief oventijd!

Het Gouden Windei

De Gouden Windei verkiezing gaat weer van start! Foodwatch reikt het Gouden Windei jaarlijks uit aan de voedselfabrikant die het meest misleidende product heeft verkocht. En wij, de consument, mogen kiezen welk product dat is. Vorig jaar was het drankje Actimel van Danone de winnaar. 'Actimel is peperduur, bevat te veel suiker om echt gezond te zijn en zijn zogenaamd bijzondere bacteriesoort doet niets significants meer dan gewone yoghurtbacteriën', aldus Foodwatch.

Ook dit jaar staat er weer een aantal mooie producten op de lijst.

• Blue Band Goede Start witbrood (met HOUTvezels), maarja, vezels zijn vezels zullen ze vast bij Blue Band denken.
• Crystal Clear Shine Cranberry Vlierbloesem - een kristalhelder drankje waar vooral veel suiker in zit en verder vrij weinig, maar ja, wat kun je verwachten dat er in een doorzichtig drankje zit? In ieder geval geen rode cranberries.
• En verder Honig aspergesoep, met maar liefst 0,5 % asperges, Liga Fruitreep met 46% fruitvulling (waarvan nog geen 7% fruit) en een kinderdrankje van Nestlé waar een zweem van fruit overheen hangt.

Worden we nu met z'n allen genept? Het lijkt er wel op. We willen met z'n allen steeds gezonder, maar ook steeds makkelijker. En liefst ook nog goedkoop. Kwaliteit kost tijd (en geld), en dit heeft er bij mij toe geleid dat ik steeds meer dingen zelf maak. Met producten die mijn oma zou herkennen. Waarbij voorop staat dat het vaak snel&simpel is, maar wel lekker en gezond.

Meedoen met de verkiezing? Ga naar http://www.foodwatch.nl/.

Twee keer knoflooksaus

Ik ben dol op knoflooksaus. Alleen... knoflooksaus uit de supermarkt kan mij zelden bekoren. De enige knoflooksaus die ik nog wel eens wil kopen is 'shoarmasaus' in dat vierkante bakje van Remia of Spaanse aioli in dat ronde gele bakje (de vakkenvuller weet wel welke ik bedoel). In mijn jongere jaren werkte ik in een restaurant waar ook een spareribsafhaalgebeuren bij zat. En bij spareribs hoort knoflooksaus. In die tijd heb ik tientallen liters knoflooksaus staan maken, fris, pittig en boordevol knoflook. Of... misschien is mijn gepofte knoflooksausrecept nog wel beter. Vol, romig en zoet. Hier volgen beide recepten, kies zelf maar welke het lekkerst is.

Knoflooksaus

Ingrediënten:

1 pot mayonaise van 500 ml

3 a 4 teentjes knoflook, geperst

2 a 3 augurken, fijngehakt in de keukenmachine

100 ml slagroom

Meng alles door elkaar. That's it. De truc is dat de stukjes augurk de knoflooksaus fris en knapperig maken en het lijkt of er allemaal stukjes knoflook in de saus zitten.

Gepofte knoflooksaus

Ingrediënten:

1 pot mayonaise van 500 ml

1 bol knoflook

100 ml slagroom

Snijd de bovenkant van de bol knoflook af, zodat je 't begin van de teentjes kunt zien. Zet de bol in een vuurvast schaaltje en overgiet met olijfolie. Zet de bol ongeveer een half uurtje in de oven, zodat de knoflook gepoft is. (Je kunt ook meerdere bollen tegelijk poffen en ze flink in de olie zetten. De teentjes smeer je op 'n stukje stokbrood. De olie krijgt een heerlijke knoflooksmaak, laat afkoelen en giet in een fles). Als de knoflook enigszins afgekoeld is, knijp je alle teentjes eruit en pureer je ze met de mayonaise en slagroom.

Doperwtenpuree

Ik ben dol op pesto's, tapenades, dips, sausjes en andere smeerseltjes. Ik kan er blogs over volschrijven (en dat zal ik dan ook doen in de toekomst). Van de week zag ik in de vriezer een zak doperwtjes liggen die er al tijden lag. De man lust namelijk geen doperwtjes 'die groene meelballetjes, die mot ik nie'. Dus wat doe je dan als goede vrouw? Je maakt risi e bisi zonder bisi, erwtensoep zonder erwten, visje met doperwtjes-en-worteltjes zonder doperwtjes enz enz. Maar ja, doperwtenpuree zonder doperwten gaat niet, dan hou je zo ongeveer lucht over. Ik heb gezegd dat het groen kwam van broccoli, maar manlief is te slim. Hij vroeg: waarom noem je het dan doperwtenpuree? Kortom, ik had de hele bak voor mezelf. Mmmm.

Ingrediënten:

1 zak doperwtjes (450 gram)

2 handen vol verse munt

2 handen vol pecorino

2 dl olijfolie

zout

Blancheer de doperwtjes twee minuten en giet ze af. Pureer ze met de munt en de pecorino in de keukenmachine of met de staafmixer. Giet geleidelijk de olijfolie erbij en voeg zout naar smaak toe. Een kneepje citroensap zou ook nog kunnen. Lekker op bruschetta of grove plakken brood.

Cannoli's vullen, a hell of a job

Nu was ik in de veronderstelling dat, als ik de rolletjes eenmaal in huis had, het maken van de vulling voor de cannoli’s een koud kunstje zou zijn. De rolletjes heb ik inmiddels, zowel kleine als grote. Uit Italië… en uit Nederland. Bij http://www.italiewarenhuis.nl/ zijn ze te bestellen. Het recept dat ik gebruik komt uit het boek ‘De complete keuken van Italië’. Het ziet er gemakkelijk uit: meng 250 gram ricotta met 125 gram poedersuiker. Voeg eventueel wat fijngehakte bigarreaux en geraspte chocolade toe en vul de cannoli’s met dit mengsel. En daar gaat het mis.

Poging 1: ik houd het recept braaf aan. De vulling ziet eruit als dikke soep, terwijl het aardappelpuree dikte zou moeten zijn. Wat te doen?

Poging 2: hij mag best wat zoeter, bij Giolitti waren de cannoli’s ook mierzoet. Weet je wat, ik voeg nog ’n berg poedersuiker toe. Dan wordt het geheel misschien ook dikker. Niet dus.

Poging 3: een nachtje in de koelkast? Het mengsel is nu koud… en heeft nog steeds dezelfde soepachtige consistentie.

Poging 4: zou het aan het recept liggen? Ik ga eens even googlen. Talloze recepten voor canolli’s, maar hier kom ik ook niet veel verder mee. Het enige verschil met mijn oorspronkelijke recept is, dat in veel recepten gewone suiker in plaats van poedersuiker wordt gebruikt. Googlen op ‘cannoli vulling te dun’ geeft überhaupt geen hits. Ben ik dan echt de enige met dit probleem??

Poging 5: is de ricotta die ik in de supermarkt haal niet goed? Te waterig? Wat als ik die een nachtje laat uitlekken? En laat ik dan ook meteen gewone suiker in plaats van poedersuiker toevoegen.

Jaaah, het werkt! De suiker smelt door de stevige ricotta heen en het mengsel is lekker dik. Met 'n theelepeltje vul ik de rolletjes. Bigarreauxtje erop, beetje poedersuiker erover en genieten maar. Als je 't eenmaal doorhebt is het een piece of cake om ze te maken. Later lees ik trouwens in een tijdschrift: 'gebruik geen ricotta uit de supermarkt in bakjes, dat werkt niet.' Aha.