Nog even over tompoucen...

Nog even over die tompoucen: vroeger nam mijn moeder weleens een pak zelfmaak-tompoucen mee. In het weekend was het dan kliederen met puddingpoeder en glazuur en vooral genieten van een mierzoete traktatie. Gisteren ben ik naar de supermarkt gegaan om te kijken of ze nog bestaan, die tompoucen van vroeger. En wat schetst mijn verbazing? Ze zijn er nog, sterker nog, de verpakking is nog steeds hetzelfde. Een beetje Duits-Nederlandse-jaren zeventig uitstraling. Natuurlijk wel ergens verstopt op het onderste schap, je moet flink bukken om een pak te pakken te krijgen. Maar dan heb je ook wat: Retro-tompoucen. Thuisgekomen maak ik het pak open en wat schetst mijn verbazing? Ook de inhoud is nog precies hetzelfde als toen:

• Twee zakjes chemisch geel puddingpoeder, aan te lengen met water of melk.
• Een plastic bakje als maatbeker voor de hoeveelheid water of melk (niks geen gedoe met 'meet 72 ml water af en voeg toe', nee hoor, gewoon 'n maatbekerdingetje erbij in de verpakking, da's pas service).
• Twee zakjes chemisch roze glazuur. 
• Twee pakjes met droog 'lijkt-in-de-verte-op-bladerdeeg-deeg'.

Het maken kan niet simpeler: maak de pudding aan, smeer tussen twee plakken 'soort-van-bladerdeeg', smeer het glazuur erop en snijdt ze in drieën. Dat in drieën snijden lukt overigens nooit. Toen niet, en nu ook niet. Het bladerdeeg breekt aan alle kanten en met een beetje mazzel houdt je een paar stukjes over die je in een soort van tompoucevorm tegen elkaar aan kunt drukken met behulp van de puddingvulling.

Enigszins afwijkend van het basisrecept heb ik wit glazuur gemaakt (poedersuiker & water). En natuurlijk moesten daar rode bolletjes op: M&M's. Een ode aan Johnny Hoogerland; de retro-tompouce uit eigen keuken!