New York, here we come!

Bijna op vakantie! Over minder dan een week zitten we in The Big Apple. En daar moéten we natuurlijk langs Magnolia Bakery en Katz Delicatessen. Mocht er iemand nog leuke eettips hebben: die zijn meer dan welkom!

Ik ben er dus even tussenuit, maar na de vakantie weer helemaal terug met allemaal lekkere recepten (en foto's en verhalen van New York natuurlijk).

Kletskoppen van Cees Holtkamp

Het boek 'De Banketbakker' van Cees Holtkamp bevat alle basisrecepten die je nodig hebt om de heerlijkste koekjes, cakes, taartjes en natuurlijk de beroemde garnalenkroketjes te maken. De recepten zijn over het algemeen vrij eenvoudig; korte ingrediëntenlijstjes, korte beschrijvingen, het ziet er simpel uit. Normaal gesproken ben ik niet zo van de kookboeken-zonder-plaatjes, maar de vormgeving van dit boek is mooi, eenvoudig en klopt gewoon. Echt een klassieker om in de boekenkast te hebben staan.

Nu kwam er laatst familie op de koffie en ik had geen koekjes meer in huis, maar wilde toch iets lekkers maken. Gelukkig puilen mijn voorraadkast en koelkast uit, dus ik ging op zoek naar een recept voor koekjes en kwam uit bij de kletskoppen.

Fantastisch recept, binnen 10 minuten liggen ze op de bakplaat en 5 minuten later kunnen ze weer uit de oven. Zo heb je in 15 minuten verse koekjes op tafel staan. O, en ze zijn ook nog eens veel lekkerder dan kletskoppen uit de supermarkt, die meestal met pinda's worden gemaakt.

Kletskoppen

30 gram zachte roomboter

100 gram witte (basterd)suiker

20 gram melk

mespunt kaneel

mespunt zout

30 gram amandelschaafsel

50 gram bloem

Verwarm de oven voor op 180 graden. Laat de boter half smelten in de magnetron. Meng met de suiker en de melk, kaneel en zout. Voeg het amandelschaafsel en de bloem toe en roer even goed door. Vorm op een bakplaat hoopjes van het mengsel (ongeveer ter grootte van een walnoot), met een flinke tussenruimte. Zet de bakplaat in de oven en houd de koekjes goed in de gaten. Na een minuut of twee lopen ze helemaal uit. Zodra ze aan de buitenranden bruin beginnen te worden zijn ze klaar. Haal de koekjes uit de oven. Ze zijn nu nog zacht, maar zullen binnen enkele minuten lekker hard worden. Bewaar in een afgesloten trommel.

Recensie Restaurant 'Southern Cross' in Heemstede

Al een tijdje geleden beloofde ik te bloggen over restaurant Southern Cross in Heemstede. Op een zaterdag gingen de man en ik, zoals wel vaker, herten spotten in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Na een half uur in de plensende regen en een score van vier herten, vonden we het welletjes en zijn we naar Heemstede gereden om een hapje te eten bij Australisch restaurant Southern Cross.

Een warm onthaal in een mooi Australisch interieur. Terrakleurige muren, behangen met de bekende gele waarschuwingsborden, didgeridoo's en aboriginal art. Het was zo druk dat we ons voorgerecht aan een bartafel genuttigd hebben. De prijzen zijn aangenaam (drie gangenmenu voor 32,50 euro) en de menu- en wijnkaart nog aangenamer. Er wordt op goed niveau gekookt, verfijnde gerechten met veel smaak.

Vooraf namen we de coquilles en salade van emu. Als hoofdgerecht voor mij de lamsfilet met muntspinazie en asperges en voor mijn tafelgenoot de barramundi met een fantastische Maleisische chilisaus. Als nagerecht de lekkerste cheesecake ooit.

Al met al een fantastisch restaurant om voor een leuke prijs goed te kunnen eten. En omdat het Australisch is en er dus vooral met Australische producten gewerkt wordt, staat er weer eens iets anders op de kaart dan de standaardgerechten. Wil je alvast in de stemming komen? Ga dan naar www.southern-cross.nl.

Twee keer makreel

Makreel... een van mijn lievelingsvissen. En dan de gerookte variant. Voor als ik snel iets lekkers voor op een toastje op tafel wil zetten. Makreel is goedkoop, bevat veel vitamine B12 en staat niet op de 'verboden lijst', voor als je zonder gewetensbezwaren een visje wilt happen.

Hoe klaar te maken?

Men neme een makreel. Haal de huid en het vet eraf met een mesje. Ontdoe de makreel van de graten. Meng de ene helft van de makreel met 50 gram gesmolten boter en een snuf zout. Meng de andere helft met twee eetlepels crème fraiche en een flinke theelepel mierikswortel. Toastjes of stokbroodjes erbij et voila!

Nigella's chocolademousse

Ooit kwam de Goddelijke Huisvrouw erachter dat ze marshmallows kon gebruiken in plaats van ei. En zo werd deze chocolademousse geboren. De marshmallows zorgen ervoor dat de mousse stevig wordt en de smaak is heerlijk, anders dan gewone chocolademousse, maar zeker het proberen waard. Bovendien vind ik deze mousse gemakkelijker te maken dan klassieke chocolademousse op basis van eieren. Ik zag Nigella Lawson de mousse maken in 'Nigella's Express', zij maakte de melkchocoladebruine versie. Onderstaand recept is iets aangepast, omdat ik erg van witte chocolade houd.

Witte chocolademousse

150 gram marshmallows

50 gram boter

250 gram witte chocolade

4 eetlepels water

300 gram slagroom

1 eetlepel vanille essence

Verwarm de marshmallows met de boter, chocolade en het water tot alles net gesmolten is. Klop de slagroom stijf met de vanille essence en meng het marshmallow-chocolademengsel erdoor. Schep in mooie coupes en laat een uurtje opstijven in de koelkast.

Tortilla

Nog zo'n heerlijk gerecht waarin je allerlei restjes kunt verwerken. De basis van een tortilla vormen zes eieren & een flinke portie geduld. Aardappel is ook een veel voorkomend ingrediënt. Oftewel: heb je wat gekookte aardappels over van de vorige dag? Snijd ze in plakjes of blokjes, snijd er een uitje bij, en wat spekjes, gooi alles in een koekenpan en bak even. Zet het vuur zo laag mogelijk. Kluts de zes eieren met wat zout en een scheutje room. Giet het eimengsel over de aardappels heen. Deksel op de koekenpan en 15 tot 20 minuten geduld. Hoe lager het vuur, hoe mooier de tortilla gaart. Als de tortilla van boven gestold is en twee keer zo hoog als toen je alles in de pan deed, is hij klaar. Nu is het de kunst om de tortilla vanuit de koekenpan heel op een bord te krijgen en er mooie punten van te snijden. Zowel warm als koud erg lekker. Op de foto: tortilla met aardappel, dille en geitenkaas. Ook courgette combineert lekker. Of gerookte zalm. Of chorizo. Eigenlijk kan alles er wel in.

Absint

Op het gevaar af dat ik voortaan door het leven ga als 'zij-die-wel-van-een-drankje-houdt', volgt hier nog een blog over alcohol. Specifieker: absint. Absint is drank met een verhaal. En dat verhaal gaat als volgt: in vroeger tijden (wij spreken hier de 19e eeuw) stond absint bekend als De Groene Fee. Het drankje was, vanwege de hallucinerende eigenschappen, een bron van artistieke inspiratie. Van Gogh schijnt zijn 'gele periode' aan de absint te danken te hebben. Begin twintigste eeuw werd de productie van deze drank, vanwege deze eigenschappen, in een groot aantal Europese landen verboden. Zie hier, de mythe rondom deze drank was geboren. De uitvinder van absint was Henri-Louis Pernod, hij die later hoge ogen gooide met zijn 'Pernod'. Dat Henri-Louis iets had met anijs en venkel moge duidelijk zijn, want evenals pernod smaakt ook absint naar anijs.

Sinds 2005 is in Nederland het verbod op het produceren en verkopen van De Groene Fee opgeheven. Maar de absint in hedendaagse vorm voldoet aan strenge eisen, onder andere een maximale concentratie thujon (de stof in alsem - een van de ingrediënten van absint - die hallucinerend werkt).

Ondanks dat je er geen reuzenkabouters en zilveren regenbogen meer van gaat zien, is het ritueel dat met absint gepaard gaat de moeite waard. Men neme twee vriendelijke bovenburen, een fles absint, suikerklontjes, water en een absintlepel. Vervolgens ga je naar http://www.groenefee.nl/ en volg je de instructies. Proost!

Jamie's restaurant afgebrand

Wat een ellende in Groot-Brittanië. Ongelofelijk triest hoe alles daar uit de hand loopt en zich als een olievlek verspreidt. Voer voor massapsychologen. Ook ons aller Jamie Oliver is getroffen. Gisteren stond dit berichtje op http://www.telegraaf.nl/.

"Sterrenchef Jamie Oliver is slachtoffer geworden van de rellen die in Engeland al hele wijken hebben platgelegd. Zijn Italiaanse restaurant in Birmingham, Jamie's Italian, moest geloven aan de vernielzucht van de relschoppers. Dat meldde The Naked Chef zelf op Twitter. 'Jammer genoeg werd mijn restaurant in Birmingham kort en klein geslagen, alle ramen zijn weg, de hele omgeving is afgesloten, ik kan niet openen, al het personeel en de klanten zijn veilig, gelukkig!' twitterde Jamie. Ook andere restaurants in de buurt werden het slachtoffer van vandalisme. De boze kok deed via Twitter een oproep om de relschoppers te bestrijden met 'waterkanonnen, rubberen kogels en een flink pak slaag'."

Een beetje cru is het wel. Jamie Oliver, die kansloze jongeren aan het werk helpt, en nu zelf slachtoffer wordt van deze jongeren. Ik word er ook een beetje bozig van. Het is allemaal zo zinloos. Ik ga mijn melancholische bui maar eens even bestrijden met een groot bord verwarmende pasta met ragu alla Jamie (recept uit Jamie's 30 minuten meals).

Minipizza's

Waarschijnlijk was het Nigella, zij heeft altijd van die slimme recepten. Anyway, ergens las ik dat, als je lui bent en geen uren in de keuken wilt staan (en die gemoedstoestand maak ik nogal eens mee), je pizzabodems van pitabroodjes kunt maken. Sindsdien liggen pitabroodjes standaard bij ons in de kast. Ik ben nogal van de lekkere kaasjes, maar soms hebben we iets teveel kaas en andere restjes in de koelkast staan. Dit recept is perfect om al die restjes weg te werken. De bodem wordt heerlijk knapperig, omdat de pitabroodjes zo lekker dun zijn. Ook als late night snack op een feestje doen ze het goed trouwens.

Minipizza's voor 4 personen

8 pitabroodjes

1 blik 'polpa di pomodori' of tomatenblokjes

alle soorten kaas die je in je koelkast hebt liggen (roomkaas, geraspte kaas, parmezaan, mozzarella, geitenkaas, gorgonzola, cheddar, brie, camembert, je kunt het zo gek niet bedenken of het kan erop, gewoon proberen)

Optioneel: uien, ansjovis, blikje tonijn, tomaatjes in schijfjes, basilicumblaadjes, blokjes courgette, plakjes knoflook, reepjes ham, blokjes kipfilet, olijven etc. etc.

Verwarm de oven voor op 200 graden. Snijd de pitabroodjes doormidden en besmeer iedere helft met de tomatenpolpa. Beleg daarna de rondjes met alles waar je zin in hebt. Schuif ze drie minuten in de oven en eet smakelijk!

Nog één keer ijs... pinda-karamel

Ik weet het, ik had het beloofd, mijn laatste blog over ijs is geweest... ik kan het niet nalaten. Vergeet alle andere smaken die ik heb gemaakt, bij ons komt er alleen nog pinda-karamelijs in. Dat zoete van de karamel, met het zout van de pinda's... heerlijk.

Pinda-karamelijs

Maak eerst de karamelsaus van (zie een van mijn allereerste blogs) en laat afkoelen in de koelkast. Klop twee pakjes houdbare slagroom stijf met een half bakje (125 gram) mascarpone en 100 gram suiker. Doe dit mengsel in de ijsmachine. Voeg, als het ijs bijna klaar is, een handjevol zoute pinda's toe. Doe het ijs in lagen in een grote bak, en giet tussen elke laag flink wat karamelsaus.

Variatie: gebruik gehakte pecannoten in plaats van pinda's.

Bellini

Nu we toch over alcohol bezig zijn... een heerlijk mixje is de bellini. Klassiek Italiaans, erg makkelijk te maken, groot succes. Het dankje komt officieel uit Venetië en werd uitgevonden door Giuseppe Cipriani (ja, die van Harry's Bar, van de carpaccio)

Pureer een groot blik (uitgelekte) perziken op siroop. Je kunt ook verse perziken nemen, maar die in blik geven een aangenaam zoetje. Meng de puree met een fles Prosecco. Giet in een mooie karaf en klaar!

In het originele recept komt er ook nog een scheutje kersenlikeur bij kijken, voor een mooi roze kleurtje. Grenadine kan natuurlijk ook.

Bulgaarse alcohol

Mijn schoonmoeder heeft vrienden en vriendinnen uit de hele wereld en enige tijd geleden had zij een Bulgaarse vriendin op bezoek gehad. Zo begint het verhaal over een mysterieus, doorzichtig drankje.

Zoals de 'regels der gastvrijheid en op-bezoek-gaan-bij' voorschrijven had de betreffende vriendin de nodige geschenken mede gebracht. Als een wijze uit het Oosten presenteerde zij haar waren aan mijn schoonmoeder; een glazen flesje gevuld met doorzichtige vloeistof en een grote pot gevuld met groen. 'Wat fantastisch, dank je wel' riep mijn schoonmoeder - niet wetend wat ze in handen gekregen had - volgens bovengenoemde etiquetteregels.

De vloeistof bleek lokaal gestookte alcohol. De pot bevatte 'pittige' pepertjes in 't zuur. Mijn schoonmoeder was - net terug van vakantie uit Noord-Duitsland en, naar later bleek, op het nippertje ontsnapt aan EHEC, enigszins terughoudend geworden met het proeven van onbekende waren uit onbekende buitenlanden. De pot en het flesje was een droevig lot beschoren op een van de keukenplankjes. Schoonmama trotseerde boze vriendinnen blikken en doorstond opmerkingen als 'heb je het nu nog steeds niet geproefd, ik heb het speciaal voor jou meegenomen... ' alles in het belang der algehele gezondheid.

Op een schone dag kwam de schoondochter langs. 'Ah, jij met jouw blog, jij durft dit wel te proeven', was de opmerking die haar ten deel viel. Enigszins huiverig, doch dapper, proefde de schoondochter een slokje van de doorzichtige vloeistof. Om direct daarna in extase te roepen: 'Huisgestookt??? Dit is lekkerder dan Stolichnaya!!!' Om daarna een lekkere hap te nemen van de pepers. Nu houd ik best van een beetje pittig, maar ik blijf een Hollandse, dus mijn smaakpapillen zijn niet echt goed ontwikkeld op de schaal van capsaicine. De opmerking van mijn schoonmoeder: 'Kijk nou, ze wordt helemaal rood', zegt voldoende...

El Bulli dicht...

Het was al een tijd geleden aangekondigd, maar nu is het echt zover... restaurant El Bulli in Rosas aan de Catelaanse kust is dicht. Zaterdagavond was de laatste avond dat Ferran Adria zijn kookkunsten tentoonspreidde. El Bulli wordt nu een onderzoekscentrum waar Ferran Adria zich verder gaat verdiepen in het moleculair koken. *Snik*, daar gaat mijn grote droom. Op de eerste plek van mijn lijstje to-do-before-I-die stond 'Eten bij El Bulli'. De kans op het vervullen was sowieso niet erg groot, omdat El Bulli jaarlijks een miljoen (ja echt, ik overdrijf niet, één (1) miljoen) aanvragen krijgt en er slechts plek is voor 50 gasten per avond en het restaurant slechts zes maanden per jaar open is.
Het mooie van het verhaal is wel dat ons misschien nog spectaculaire ontdekkingen te wachten staan. Ferran Adria heeft zoveel betekent voor het hedendaagse koken op topniveau, als juist hij zich verder gaat verdiepen in het moleculair koken, dan ben ik benieuwd waar hij mee gaat komen. We houden hem in de gaten!