Pesto uit een potje. Ik heb het er niet zo op. Maar als je toch je toevlucht neemt tot een potje, welke pesto komt dan het beste uit de test? Ik heb zes pesto's getest en de resultaten zijn helaas bedroevend. Allemaal zijn ze zurig van smaak (zuurteregelaar?) en bevatten ze ingrediënten die niet thuishoren in echte pesto. Cashewnoten verbazen me al niet meer, en die zijn tot daaraan toe. Maar suiker? Vreemd. En aardappel. AARDAPPEL??? Als vulmiddel ofzo? Bah. Verder kwam ik ook nog aardnoten (als we ze pinda's noemen valt het blijkbaar teveel op) en glucosestroop tegen. En natuurlijk de nodige E-nummers om het groene goedje houdbaar te maken. Uiteraard komt het woord olijfolie in geen enkele ingrediëntenlijst voor. Zonnebloemolie en zelfs plantaardige olie zijn de surrogaten die men gebruikt. Misschien ben ik een beetje kritisch, misschien is het niet mogelijk om echte pesto in een potje te stoppen en te zorgen dat het houdbaar blijft, maar zorg dan in ieder geval dat je naast de zuurteregelaar de juiste ingrediënten gebruikt voor je het woord Pesto op het potje zet. En wie heeft er ooit onderzocht dat mensen die pesto in een potje kopen niet bereid zouden zijn een of twee euro meer te betalen als het dan ook goed smaakt?
Goed, dan nu de zes 'pesto's' die ik getest heb.
1. Xenos, 190 gram, 1,25 euro.
Veruit de goedkoopste pesto in het rijtje. Qua ingrediënten komt deze pesto het dichtst bij de originele. Bevat maar liefst 40% basilicum, het meeste van alle potjes. Verder alleen cashewnoten als inferieure toevoeging. Maar dan de smaak. Harig is het eerste dat in mij opkomt. Het smaakt alsof ze hele basilicumplanten vermalen hebben, in plaats van alleen de blaadjes. Verder een sterke, zurige, kazige smaak.
2. AH eigen merk, 180 gram verdeeld over 2 potjes voor 1,65 euro.
Wat opvalt is dat er veel olie in deze pesto zit. Ook cashewnoten en aardappel ontbreken niet. Slechts 32% basilicum. De smaak is erg zuur en zout. Niet vezelig zoals die van de Xenos, maar veel te sterk van smaak.
3. Bertolli, 185 gram, 2,35 euro.
Bertolli. Da's toch dat merk met die reclames van die mamma's in Italië die in grote ketels met pastasaus staan te roeren? Italiaanser kun je het niet krijgen. Dit belooft wat. De kleur van deze pesto lijkt nog het meest op mijn zelfgemaakte pesto, iets lichter dan de andere pesto's. Suiker, aardappel en melkeiwit lijken hiervan de oorzaak. De structuur is smeuig (mijn aardappelpuree is ook altijd zo lekker smeuig), je proeft veel kaas (of is dat dan het melkeiwit?) en deze pesto heeft een niet zo uitgesproken smaak. De nasmaak is een beetje muffig en zoet. Zoete pesto?
4. Grande Italia, 190 gram, 1,97 euro.
Ook al zo'n prachtig Italiaans merk. Minder smeuig dan de pesto van Bertolli, maar in ingrediënten overtroeft hij z'n Italiaanse broertje door het gebruik van glucosestroop, aardappel, cashewnoten en liefst 7% minder basilicum. Hoe ze het dan toch voor elkaar krijgen om deze pesto als een na beste te laten smaken is me een raadsel. Zuur ben ik inmiddels gewend en de balans tussen zoet en zuur is in deze pesto alleszins redelijk. Proef ik nu spinazie? Ja, ik proef echt spinazie. Staat niet tussen de ingrediënten, dus ik zal me ongetwijfeld vergissen. Maar ik proef het wel.
5. Xenos, 130 gram, 1,99 euro.
Aardnoten en cashewnoten. Harig en vezelig van smaak. Zoetig ook. En een vreemde nasmaak.
6. AH verse pestospread, 90 gram, 1,99 euro.
De duurste pesto van de zes. Ook de enige die de naam 'pestospread' draagt. Kijk, dan impliceer je in ieder geval dat het een-soort-pesto-maar-niet-echt is, dat is prima. Veel ingrediënten die niets met pesto te maken hebben, maar qua smaak komt deze spread als beste uit de test. Ik proef stukjes, veel zuur, ruwe nasmaak. Positief punt: in deze spread proef je de afzonderlijke ingrediënten.
Na zes lepels inferieure, zure, groene smurrie komt de potjespesto me echt de keel uit. Ik was er al geen fan van, maar na deze test voorspel ik dat het lang duurt voor er weer zo'n groen potje bij mij het huis in komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten